Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Hala geriye dönüp annesine sesleniyorsa büyüdüm diye insan, bilirim ki içindeki büyümeyen çocuk annesinin dizlerine uykuların en derinine ve en huzurlusuna dalmak istiyordur... Anlamlıydı kutlarım saygılar....
Anne, ne güzel bir kelime. Hele de anneye şikayet, sığınma.. Biz büyüdük... Kutluyorum tam puan ile selamlıyorum şiirinizi...
Eminim anneniz sizin büyüdüğünüzü görüyor ve hissediyordur.Anneler sağ olsun olmasın onlar hiç yok olmazlar.Bu dokunaklı şiiriniz de buna bir örnek.Yaşayarak okunulan dizeler.Gönülden kutluyorum Sn.Avcı.
Büyüdüğümüzü sandığımız zamanlarda bile annemizi hatırlayınca ne kadar çocuklaşıyoruz.Boyumuzun kapıyı açmaya yetiştiği ilk gün heycanıyla yazılmış bir şiir.Heycanınız hiç bitmesin,yüreğinizdeki sevgiler eksilmesin.
Ellerinize sağılık.
Saygı değer Ömer bey ne kadar da büyüseniz annenizin gözünde hala küçük çocuğusunuz
sevgiye şevkate yardıma muhtaç evlat şiiriniz
beni çok etkiledi hüzünlendim okadar doğru sözlerki
öyle hızlıki adımlarım
mutsuzluğa koşabiliyorum.
yorumu aşmış bir şiir yüreğinize sağlık şiirinizi
listeme alıyorum saygılarımla
Tebrikler Tam puan Zerrin TAYFUR
Maalesef hayat cemberi donmesine donuyorda iste boyle buruk acilar, unutulmayan izler birakiyor. O omuzlarki ; vinclerin dahi kaldiramiyacagi tonlarca yuku kaldirabiliyor...
şimdi:
öyle geniş ki omuzlarım,
dünyanın yükünü taşıyabiliyorum.
öyle büyük ki yüreğim,
tüm çileleri çekebiliyorum.
öyle uzun ki kollarım,
bosluklari sarabiliyorum.
Siiriniz insani yillar otesine goturuyor, gecen yillari bir filim serdi gibi gozler onune sergiliyor.Her zamanki gibi mukemmeldi. Icten tebrikler.
Ağaladım.
oğlum evden gideli 3 gün oldu. o küçüktü.
büyüdü, şimdi okuluna gitti.
Kutlarım ...
Ne kadar anlamlı sözler nehir olmuş bu şiirde........Yüreğinize sağlık.
keşke çocuk kalsaydık diyesim geldi .şiirini,z etkileyici
ve malesef doğru
kutlarım ömer bey
İNSANI BÜYÜTENDE ZATEN YÜREĞİ DEĞİLMİDİR,KÜÇÜLEN ZATEN YÜREKSİZ DEĞİLMİDİR.
Bu şiir ile ilgili 17 tane yorum bulunmakta