Ben bu şairin kalemiyim Şiiri - Ozge Unal

Ben bu şairin kalemiyim
gecelerden emanet sabahları iyi bilirim...

Kelimelerin valsiyim yüksek topuklarda,
Dönerken sahnede, bir o yana bir bu yana
işveli bakışlarıma hayran o dilenci
hep vardır bilirim, bilirim uzaklarda...
İhanet kokan ipekten kıyafetim
Mahrem yerlerini örtmede ustadır
ortada soyunan divanenin,

Ben bu şairin kalemiyim
örter kralın çıplaklığını
İhanet kokan ipekten kıyafetim..

Yazdık çizdik, yazdık sildik biz sayfalarca
Poyraz bulup esmek istedik, toplayıp valizi gitmek..
Balıkçıya çok kızdık da akvaryuma hapsolduk
yazılmamış her öykünün sonuna, görünmeyen harfler bıraktık..

Şeytan pabucunu ters giyerken,
masadan kalkan maça kzının kahkahasına mı vurulduk?
Atlıkarınca durdu, dağlar ses verdi, işte biz yine yanıldık..

Hep olsun diye başladık, başka başka yollara saptık,
her avareliği birlikte yaptık da...
bir sevda şiiri yazamadık..
bir de...
şöylee ölesiye, doyasıya
sarmaş dolaş olamadık...

gel be sahip bu gece!
seninle bir kez daha oturalım masaya
aşk ise yasaklı kelimemiz pıhtı değil ya bu?
vursun yüreklerde atmaya..

Deme öyle; ” ne sevda var ne sevdalı “diye, ortada
Bak! Ben senin kalemin;
sana sevdalıyım ya?
yetmez mi?
gel hadi! !
vuralım turayı yazıya
yüde elli sana
yüzde elli bana....