Ben Bu Pazartesileri Hiç Sevmedim

İçimde uçurumlar büyüyor.
Yürürken sendeliyorum.
Düşecek gibi oluyorum.
Bugün pazartesi ondandır.
Gülme be usta.
Vallahi ondandır.
Hani sendromu olmasa bile bende oluşur herhalde.
Gönlümde matem, dilimde sitem...
Bugün pazartesi işte.
O lanet gün.
Bir pazartesi günü söylemişti arkadaşım sevdiğine sevdiğini.
Hayâlleri bir pazartesi günü yıkılmıştı.
Sahi sen hayâl kurar mısın be usta?
Ben o gün bir şey öğrendim.
Sadece kendi üzerine hayâl kur, çünkü başkaları üzerine kuracağın hayâller yıkılmaya mahkumdur.
Çünkü onların da kendi hayâlleri vardır.
Ve senin giydirmeye çalıştığın hayâli asla giymeyeceklerdir ve gideceklerdir.
Bu yüzdendir pek çok hayâlin yıkılışı.

Sahi bugün pazartesi değil mi?
Bugün verilmişti tutulmayacak sözler.
Bugün yazılmıştı ayrılığa gidişler.
Arkadaşımın hâlini görecektin be usta.
Kız elini kolunu sallaya sallaya gitti.
Giderken çantasında çocuğun gönlünü, kendisine giydirilmeye çalışılan hayâllerin parçalarını ve çocuğa ait yaşama sevincini de götürüyordu.
İki ayrı yöne gidiyorlardı iki ayrı insan gibi.
Bir süre sonra yabancılaşacaklardı birbirlerine.
Yalan olacaktı tüm anılar, tüm yaşanmışlıklar.
Arkadaş bile kalmayacaklardı.
Kız giderken hiçbir şey götürmüyormuş gibi görünse de çocuk da onunla birlikte kendinden gidiyordu.
Ve bir daha gelemeyecekti kendine.
Çünkü kız hiç dönmeyecekti

Bugün pazartesi değil mi?
Yok usta yok.
Bugün şiir okuyamam.
Sana okuyacağım tek şiir: Cemal Süreya'nın " Biliyorum sana giden yollar kapalı, üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni " ile başlayan şiiridir.
O da bugün beni delirtir.
Ben şair değilim usta.
Onun gözlerini anlatabilecek tek bir mısra yazamadım ki kendime şair, yazdığıma şiir diyeyim.
Yazdıklarım onun gözlerini anlatabilme gayretidir.
Artık hiçbir şiir beni etkilemiyor.
Hiçbir şair gönlüme değmiyor.
Ne Cemal Süreya ne Attila İlhan ne Ahmet Hamdi ne Ahmet Haşim...
Hiçbiri beni etkilemiyor artık.
Çünkü ben en güzel şiiri bir çift gözde okudum.

Yahu pazartesi bugün değil mi?
Matematikle de aram iyidir hani bilir misin usta?
Çevremde ne kadar insan varsa o kadar dert dinlerim.
Ve o kadar insana bölünürüm.
Her derdi kendi içimde toplar, kendime dert edinirim.
İşte böyle böyle eksilirim.
Ve sevdiğim için çarpma işlemindeki 1 kadar etkisizim.
Olsam da olur olmasam da yani.
İnsanları anlamıyorum be usta.
Derdin olduğu zaman neyin var diye soruyorlar.
Mutlu olduğun zaman neden mutlusun diyorlar.
Anlatınca da boşver, unut gitsin diyorlar.
Şarkıda diyor ya "Ben seni unutmak için sevmedim".
Ben onu unutmak için mi veya boşvermek için mi sevdim be usta?
Aşk mı dersin, sevda mı dersin, bela mı dersin bilmiyorum.
Hani şair diyor ya "Sana isim koymak zor zanaat".
Zor iş be usta.
Hakikaten buna isim koymak zor iş.

Bugün pazartesi.
Arkadaşdan girdik, kendimizden çıktık.
Anla be artık usta.
Sana bu akşam kendimizi anlattık.
Vakit geç oluyor.
Gitme vakti geldi de geçiyor.
Ve yürek kararını açıkladı.
Yastık, bir kez daha gözyaşlarına mahkum edilecekti bu gece.
Hadi usta gidelim bize.
Orada devam edelim muhabbetimize.
Bir büyük hüzün açalım gecenin rengine.
Yanında bir parça keder, biraz da gam olsun.
Bu lanet gün bitsin de salı ile bize gün doğsun.

(Gökhan Tan ile şiir denememiz)