Ben bu kadar yalnızken sen hangi gönle d ...

Hüzünlü geçmişim ve de garipsediğim yanımla
Ben , bu kadar yalnızken sen hangi gönle düştün ,
Eskimeyen dünler yenilere yer bırakmadı
Eksildikçe günleri dövdüm yüreğim soğumadı
Resimlerinde mahzun kaldı gözlerim
Oysa ruhumda bile izlerin
Konuştuğun yerlerde biliyorum yüzsüzlüğüm
Sevmek bu bana öğrettiğin o zaman yüzsüzüm .
Afyonu patlamamış bu mahallede
Bir arada olabilme ihtimalimiz her gece sabahçı
Uyuşurken parmak uçlarım ,
Değişirken kalbimin kanı ,
Kendime bile yakışmadım ,
Bir saate bile dayanamazken sensizliğin günlerini sayamadım
Her gün bir şeyler tükettim , avunamadım .
Kelimeler düğümlendi boğazımda titreyen vücudum bulaşır hülyama
Hasretimin dili olsa da konuşsa sustukça kurgularımda
Hayalin karıncalanırken gözlerimde renksiz perdeler
İpek bir ten tüm aklımı kemiren ,
Bensizliği uzaktan bir görsen !