---------Ben Bu Gün Sarıyım--------

BEN BU GÜN SARIYIM
İçim bir tuhaf. Sarı bir hüzünle akıyorum. İyi ki böyle akıyorum. Sarı, güneş rengidir. Ve ben, sarıyı da seviyorum. Her renk, yerine - zamanına göre gerekiyor. Ben bu gün sarıyım.
Dışarıda bir ilkbahar, alayla gülümsüyor. Zemherideyiz oysa. Yani Ocak ayı. Pencereden baktığımda, renklerin birbirine karıştığını. Kucak-kucağa dansettiklerini seyrediyorum. Sonbahar kırmızısı, tonlarca sarı ve yeşil. Harika bir senfoni. Evet o sesleri duyabilenler için, gerçek bir senfoni.
Ben bu gün sarıyım. İçimde bir çağlayan, gözlerime vuruyor. Yanağımdan süzülen mağma, gamzemi eritiyor sanki. Ayırımında olmaksızın, yumruklarımı sıkmış buldum kendimi, gökyüzünü seyrederken.
Ben bu gün sarıyım. O kadar çok nedeni var ki…Bir bitiş ve başlangıç kapıları açık önümde. İki küçük kuşumu bırakıyorum. Öyle gerekiyor. Olmuyor, dış etkenler, kişiliklerin çatışması. Küçük bebeğimi düşününce, burkuluyor içim. Onu bu kadar çok seveceğimi, hiç düşünemezdim. Ama olmuyor işte, olmuyor.
Ben bu gün sarıyım. Diğer küçük kuşumun özgür olması gerekiyor. Her ne kadar, içimdeki fırtınaları bilmese de. Benim bencil, acımasız olduğumu sansa da. Onun için korkularımın, endişelerimin, üzüntülerimin olduğunu anlamasa da. Kal gitme, ya da tamam ben gitmiyorum dememi beklese de. Onun, hayatın içinde, özgür olması, birçok şeyin değerini bilmesi gerekiyor.
Ben bu gün sarıyım. Bilinmeyen bir yeni var önümde. Hiç tadılmamış, yaşanılmamışlığın tedirgin, bir o kadar da çekici heyecanı. Bir nokta ve büyük harf gibi basit değil. Hiçbir şey basit değil zaten hayatımda. İyi ki değil. Zorla çekip almak, sanki yasak bir zevk gibi. Acımasız – alabildiğine güzel.
Ben bu gün sarıyım. Bedenimde – ruhumda, yorgunluk. Zor kalktım yataktan. Ruhumun yorgunluk nedenlerini biliyorum. Bedeniminki, kullandığım antibiyotik ve ilaçlardan olabilir. Antibiyotik ağır geliyor. Sabah – akşam biner miligram. Mide koruyucum da bitti. Çok kötü midem, iki gündür. Geçecek ama.
Ben bu gün sarıyım. Özlemlerim, birbirine karışmış. Neyse ki, özlediklerim de beni seviyor, özlüyor. Herşeyde, her zaman yanımda olduklarını biliyorum, duyumsatıyorlar.
Ben bu gün sarıyım. Zemheriye karşı, güneş sarısı. Gerçi burada, sadece adı var Zemheri’nin, çoğu kez. Ama bir de soğuk oldu mu? Taa kemiğine geçiyor insanın. Bir elektrik sobası, ya da klima yetiyor neyse ki.
Ben bu gün sarıyım. Zemheriye karşı olmanın, alaycı ve inatçı gülümsemesi var dudaklarımda. Sahi, ben hep karşıyım. Hayata meydan okuyor sessiz gülümsemelerim. Bir takvim yaprağında okumuştum. Gülümsemek te, bir sadakaymış. Ohoo, o zaman ben, durmadan sadaka dağıtıyorum. Başımın – gözümün sadakası. Ve alıyor hayat sadakalarımı. O yüzden çekip alabiliyorum, tonlarca renk armağanlarını. Cazibeme dayanamıyor, dalgamı geçiyorum. Dalga geçebilmek, ne güzel?
Ben bu gün sarıyım. Işıltılı mavilikleri görüyorum içimde. Pazara gidip, yeni yılın ilk gününde. İki sevdiğim insanla birlikte, “ Aaa çilek çıkmış diye çığlık atıp, kutuların strenç kaplamasına dokunmak. Sonra, satıcı kadının, “Dur sana bir tane vereyim.”diyerek. Kocaman, kıpkırmızı bir çileği elime tutuşturması. Ve benim, inanamayan gözlerle, bir süre o çileği seyredişim. Sonra usulca, ilk ısırış. Dilimle damağımda dolaştırışım. Nefis aromayı, eşsiz tadı hissedişim, ne güzeldi?
Ben bu gün sarıyım. Deniz annemin çağrısı var, tüm varlığımda. Sanırım çok yakında, yeni evime geçeceğim. Kalede, çok güzel deniz manzaralı bir ev. Balkonu, her şeye değer. Zaten Alanyumda çalışmaya başlayınca, evde kalmayacağım. Akşamları ve tatil günlerimde tadını çıkaracağım o balkonun. Sonunda seveceğim bir evim olacak. Hayırlı ve uğurlu olsun bana.
Nilgün ACAR – 07. 01. 2010 ALANYA