Ben Bu Devre Uyamadım Şiiri - Ramazan Kılıç

Ben bu devre uyamadım,
Kahpesi çok sayamadım,
İnsan idim kıyamadım,
Kıyım kıyım kıyılırım.

İnsan demem şerefsize,
Yıkılsamda gelmem dize,
Ne der isem derim yüze,
Ne sevilir sayılırım.

Şerler çıkmış gün yüzüne,
Pis bulaşmış kul özüne,
Namlu tut iki gözüne,
Der ne dinler ayılırım.

Bak devire devre dönmüş,
Yüzlerde ki nurlar sönmüş,
İnsanlık adamlık ölmüş,
Der gavura bayılırım.

Ne ar kalmış ne de haya,
Bilir pulu ilah baya
Bakar çuluna abaya
Der paraya eğilirim.

Kul severim ben Hakk için,
Şu kula bak bak ne biçim,
İnsan desem almaz içim,
Dokuz köyden kovulurum.

İnsan olmak zordur kula,
Muhtaç olur tek bir pula,
Yunus gibi düşsem yola,
Her görene dövülürüm.

Bu dünyanın kıymeti yok,
Karnım gözüm her zaman tok,
İnsanı az kahpesi çok,
Öksüz yetim sayılırım.

Devran aynı devre insan,
Boş tur diller türlü lisan,
Kul olmaya bir inansan,
Dersin neye övünürüm.

Ramazanım dik dururum,
Nefsi alnından vururum,
İnsan yoksa kudururum,
Kahpeliğin lüzumu yok ...

12 07 2017
Ramazan KILIÇ