Ben böyle iyiyim... Şiiri - Tuncay Aytaç

Sen, içinde ben olmayan bir hikâyeydin gözlerinden okuduğum.
O hikâyenin içinde senin güzelliğine parlayan yıldızlar vardı gök yüzünde.
Senin mutluluğunla mutlu olan benin, kıymeti harbiyesi yoktu.
Ben, sana sırlı ve sihirli aynalar ardından bakıyordum.
Bi haberdin varlığımdan.
Ya da, görmezden geliyordun bendeki seni.

Çok zaman geçti bu hikâyenin ardından.
Sen bilinmezliğe yelken açan geminin kaptanına aşıktın.
O gün, seni, uğurladığım rıhtımda göz yaşlarım denizin tuzuyla birleşmişti.
Güneş bile pusluydu, tüm sahil ağlamaklıydı.
Sana olan sevgimi göz ardı edişinin yıl dönümündeyim ve yine bir nisan sabahı.
Bulutlar hüzünlü, rüzgâr öfkeli.

Arılar bal için koşuyorlar çiçeklere.
Doğa ahengini bulmuş, göçmen kuşlar yuvaya konmuş.
Hangi diyarda, aşkını sınıyorsun başka kollarda şimdi.
Izini yitirdiğim hayat kulvarında yürüyorum.
Yolumuzun kesiştiği bulvarda, seni arıyor gözlerim ama sen yoksun.

Bu yoksul aşkı yaşarken ben,
Senin yokluğunun acısını düşüreceğim cümlelerde yorgun artık.
Aşka, sevgiye hiç inancım kalmadı artık biliyormusun.
Senden sonra, bir kaç aşk denemem olsa da, şansızlık yakamı bırakmadı.
Sevmelerim hep, kahpeliklerin zehirli dikenlerine takıldı ve yüreğim aşk rüzgârlarında paramparça oldu.

Şimdi herkesten ve her şeyden uzak bozkırın ortasında doğayla konuşuyorum.
Gerçek Aşkı arının bala uçtuğu rotada hissedebiliyorum.
Mutluluğu kelebek kanatlarının renklerinde görüyorum.
Rüzgârın sineme dokunuşundan haz alıp, çiseyen yağmur damlalarının tenime temasında doğayla bütünleşmenin hazzını duyuyorum.
Ben böyle iyiyim, iyiyim.