Ben boyalı memleket. Şiiri - Olhiç Olhiç

Memleketimin rengiyle boyalı duvarlarım ,
Bir buruk renk,
Özlemi,sevmesi, acısı,mutluluğu hepsi aynı renk.
Hep aynı tondan yedirildim , aç kaldım bazen , bazen öldüm, bazen yaşamaya boyandım.

En güzel rengim şükürler ile yetinmem oldu.
Şükür ettim, benden çaldıklarına ,
Gençliğim kör renklerine.
Beş meteliksiz günlerimi de pembeye boyayıp uyudum.
Uyku ile boyandım mesela, şükürleri suladım rüyalarda,
Sabahlara susadım, şükür rengine boyanmış günlerimle.

Burjuvaya minnet rengini de tazeledim.
Dizlerim üstünde de yaşamaya çalıştım biraz ,
Güldüm. Yarı dik, tam kambur bir renkle ,
Sonra Şeref denen naçizane kelime iki ayak arasına dolandı.
Ha bire düştü yerlere ,
Yer beyaz renklere dolanmış
şerefle, kirlenmiş bir boya.
Ah memleketim ah،
duvarları ben gibi boyalı memleketim.
Ah memleketim ah.
Yarı çıplak memleketimin çıplak krallari beni var etti diye şükretim ya ,
Sen hiç ölümden gelmedin ya,
Sen öyle göğün kumarı ile düştün ya bize ,
Karış karış satılıyorsun şimdi,
gözlerimizin içine bakılarak.
Karış karış duygularla boyatilip yine ölüme terk ediliyorsun ya ,
Sen kefeni giymişsin ya ,
Altında kefensiz yatanları bile bile ,
İşte bu renk beni öldürüyor.
İşte bu renk beni kör ediyor.

Sen gökkuşağı olacakken nasıl kara toprağın rengine bulaşıp kefen beyaz giymeyi düşünürsün.
Senin rengin satılmış olamaz,
Senin rengin satılana şükür rengi olamaz ,
Senin rengin ölen umutlar olamaz ,
Senin rengin gençliğim kör kütük kelimeleri arasına bulaşmış olamaz .
Kap kara duvarlarım senin rengini almış olamaz memleket.

Sen yeni doğmuş çocuğun umudu ile ,
Rengarenk olmalısın,
Sen bir gökkuşağı tasnifine degmelisin.
Çünkü sen memleketsin ,
Çünkü sen ölsende kefen giymeyi bilmezsin .