Ben Bir Şiire Yenildim Bir de Kalbime

Ben bir şiire yenildim
Bir de kalbime.
Acı mı?
Önce düşümden düştüm;
Hem de ne düşüş...
Sonra düşlerimin peşine düştüm.
Hâlâ iyileşmeyen kırıklarım var içinde gözyaşı akan.
İstanbul bana memleket ayrılığını tattırdı.
İstanbul bana aşkı tattırdı.
İstanbul'a aşığım
Öyle kısaca değil uzunca.
İstanbul bana ayrılığı tattırdı.
Önce ailemden ayrı düştüm; sonra, sonra...
Sonra defnettiğim bir ben var.
Bedenim sadece bir görüntü.
Ruhuma göç ettim.
Aslında vuslatsız kavuştum.
Arada bir iç çekerim ötelerden ve buralardan...
Ben bir şiire yenildim
Bir de kalbime.
Babamı kaybettiğimde ilk kez saçlarıma aklar düştü.
Ne yalan söyleyim çok üzüldüm, çok özledim.
Sonra yaşıyormuş gibi hissetmeye başladım iki üç sene sonra.
Anneyi hiç sormayın
Nasıl bir şeydi o öyle
Buz gibi dağıldım hastane köşesinde.
Dağ kaç kez üstüme indi inanın sayısını bilmiyorum.
Bir şey söyleyim mi
Anneni yaşıyormuş gibi hissedemiyorsun.
Babanın yerini anne doldururken, annenin yerini kimse dolduramıyor.
Yağmurla toprak kavuştuğunda,
Sanki ben de anneme kavuşur kokusuyla hasret gideririm.
Aylardan mayıs ile aralığı ben hiç sevmem; nisana da küsüm.
Eylülü çok severim bak.
Eylül de doğdum, eylül de sevdim; umarım eylül de ölürüm.
İstanbul'un toprağına versinler beni.
İstanbul'u da eylül de sevdim.
Hatta, büyük oğlumla kızım eylül de doğdu.
Eylülle sıkı bağlarım var.
Aslında ben eylülüm.
Bu mevsim sanki beni resimliyor.
Hadi! Şiirlerimdeki adım Eylül olsun.
Ben bir şiire yenildim
Bir de kalbime.
Annemin ölümünden bir yıl sonra
Kara bulutların dönüşü o beş mayıs.
Annemin saç diplerinin sızladığını hissettim saç diplerim de.
Ana gibi yar var mıdır yaraya Rab'dan başka?
Biliyorum; annemin eline su dökemem kardeşim adına.
Öyle de olsa inanın bir kuş gibi çırpındım...
Kardeşimin yerine geçtim şiirlerimde;
Hatta birinde saçlarım döküldü avuç avuç...
Ağrılı ve sancılı bir süreç bu...
Kardeşim okumasın bu şiiri.
Şuraya aralık bile yazarken nasıl iç çektiğimi bir görseniz.
Bir de aralıkta göçtüm ben.
Bakmayın öyle güçlü filan gözüktüğüme
Aslında içim kırık dökük.
Ben bir şiire yenildim
Bir de kalbime.
Bazen kızıyorum kendime
Neden herkes gibi olmadım, olamadım ben de.
Neden herkes kadar sevmiyor, herkes kadar üzülmüyorum.
Duygularımın illa iliklerime kadar işlemesi mi lazım.
Hatta mutluluğun da.
Acılar uzun, mutluluklar kısa sürüyor oysa.
Bir tek aşk acısı tatlı gelir insana; mutluluğu zehirden içenler iyi bilir.
Biliyorum; Hakk'a giden o yol o kadar basit olmasa gerek.
Peki ya şiire ne diye bulaştım?
Elimi kolumu değil kalbimi kaptırdım.
Bu kalemin elinden daha kaç kez yaralarım deşilecek bilmiyorum.
Aslında bir şey itiraf edeyim mi
Şiir yazmasaydım ölecektim nefessizlikten.
Ben bir şiire yenildim
Bir de kalbime.
Bakmayın bedenim varmış gibi gözüktüğüne
Kalbimi ruhumun göğsünde taşıyorum.
Biz çoktan göçtük bu alemden.
Bu alem beni üşütüyor.
Bu elem bana panzehir.
Bu elem bana panzehir dediğimde keşke nasıl gülümsediği görseydiniz.
Ha bir de kanatlarımı.

Ben Bir Şiire Yenildim
Bir de Kalbime