Kalbimde nice canlar yitip gitti. Her birini özlemle hatırladığım, her birine karşı duyduğum tarifsiz sızıyla yaşadım. Anılar silikleşse de, içimde bıraktıkları boşluk hep aynı kaldı.
Her vedada bir parçam eksildi. Her kayıpta biraz daha azaldım. Kalbim, mezarlığa döndü. Sevgiyle büyüttüğüm, umutla yeşerttiğim her şey bir bir soldu. Bir daha bahar gelmeyecekmiş gibi hissediyorum.
Hayat, acımasız bir öğretmen. Beni yeniden ve yeniden sınadı. Her sınavdan biraz daha yaralı, biraz daha kırık çıktım. Ama yine de nefes alıyorum. Çünkü biliyorum, yaşadıklarım beni ben yaptı. Her kaybımda biraz daha güçlü, biraz daha dayanıklı oldum.
Karanlıklar içinde kaybolsam da, umudumu kaybetmedim. Çünkü biliyorum, karanlığın ardında mutlaka bir ışık vardır. Ve bir gün, bu kalp tekrar çiçek açacak.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta