Ben Bir İstanbul Bilirim Şiiri - Ebru Yiğit

Görmedim seni İstanbul, sana gelmedim
Ama duyarım adını her gün ayrı bir yerde.
Osmanlı İstanbul’una gider aklım
Beyzadeler, hanımlar salınır kaldırımlarda
Ellerinde şemsiyelerle.
Cumhuriyet İstanbul’una takılırım,
Fötr şapkalı kibar beyler ve
Yüzü peçeden arınmış,
Başı dik, alımlı bayanlar vardır caddelerinde.
İçim gider o sakin, huzurlu İstanbul portresine
Orda olmak, o havayı solumak için
Zamanda yolculuk başlasa derim kendime.
Akşam haberleri izleyince korkarım İstanbul’dan
Yaşanır mı burada derim,
Bir dolu insan,
Bir o kadar vasıta,
Hırsızı, zanlısı, eşkıya’sıyla.
Bırakın İstanbul hep güzel kalsın,
Bana tarihini anlatın İstanbul’un
Hanlarını, hamamlarını,
Camilerini, saraylarını,
Gördüğü bütün sultanlarını…
Bir aziz İstanbul var aklımda
Şairin tepeden baktığı
Gözümü kapatınca o tepede bulurum kendimi.
Zamanı unutan bir İstanbul var aklımda
Çınar gölgesinde bir kahvehane,
Ilık rüzgar tenime değerken,
Denize nazır çayımı yudumladığım,
Martılarına simit atıp,
Güvercinlerine buğday serptiğim
ve bir gün batışı tren garında
kalkış düdüğüyle irkildiğim.
Bir İstanbul var aklımda
Buram buram aşk kokuyor her yanı.
Ve ben bir İstanbul seviyorum,
Hiç görmeden.
Bir İstanbul’u seviyorum, hayalimdeki.
İstanbullu İstanbul’u adımlarken
Bilir mi bastığı toprağın kıymetini,
Taşın toprağın altın olduğunu,
Kaç medeniyete kucak açıp,
Altından kıymetli olduğunu.
Ben bilirim İstanbul’u çünkü;
“Bana İstanbul’u anlattılar, gözleri kapalı,
Ben bir İstanbul bilirim, gözlerim kapalı,
İstanbul benim hayalet şehrim
Görmediğim, görmeden sevdiğim
Ben bir İstanbul bilirim “ah… İstanbul” dediğim.