Ben Bir Günüm Şiiri - Mehmet Boztaş

Benim,
Bir karanlik gecede güneş sancilarla beklerken,
Dünya hayatina ilk işiklarla gelen,
Yalnızım dünyada yeni doğan bir güneş gibi,
Çevreme bakiyorum suskun gözlerle sadece dünyami Aydınlatabiliyorum,
Sabahın ilk ışıkları vuruyor yüzüme güneşlerden,
Ben ve güneş ikimizinde ilk ışıkları...
Büyüyoruz bir çocuk misali kimsesiz ve umutsuz bir çocuk,
Öğlen oluyor ömrümde sessizlik bozuluyor....
Serinliğimde dolaşıp beni seven insanlar kaçmaya başlıyor..
Ve kendime dost bulamiyorum,
Yakıyor artık ışıklarım,
Ağlıyorum içimden...
Olgunlaşıyorum bir ikindi olgunluğu gibi,
Artık endişeler sarıyor bedenimi,
Batmak endişesi....
Gözlerim kapaniyor yine bir ferahlik sariyor beni,
Ve anlıyorum ki Son ışıklarım bunlar şu an aldıgım nefes gibi...
Sonum olacak bu ışığım gözden kaybolan yollar gibi...
Ben ki gün gibi doğarken gece olmayi unutmuştum,
Kapılmışım,
Dünyaya çarparken her bir ışığım bomboş umutlara,
Akşam oluyor yavaş yavaş sonuna geliyorum günümün...
Ben bir günüm ve artık akşam oluyorum...
Hırçınla insanları yakan yüzüm artık batıyor,
Alaca bir karanlığa kapılıyor gözlerim,
Tıpkı doğduğum an gibi karanlık yine dünyam...
kızıl bir hüzün sarıyor bedenimi,
Artık yok hiç kimsem,
Dönüp bakamiyorum ardımdan,
Nerde gençliğim! ! ? ? Nerde öğlen vaktim! ! ? ?
Battım bir güneş gibi yarınım yok..
Ben dünde kaldım tekrarım yok..
Ben sana vardım sözlerim boş..
Dakilarım yıl gibi gelmiş,
Oysa ki ömrüm bir günmüş,
Ağlıyorum ve gözlerim yanıyor,
Yaktığım canların acısını hıssedıyorum adeta bedenimde,
Ve yürüyorum bilmek istemediğim bilinmezime,
Ağlıyorum keşke yeniden doğabilsem diye...
Gecemin tümü bitiyor,
BİR GÜNEŞİM BEN UFUKLARDA KAYBOLDUM
BOMBOŞ IŞIKLARLA ZİYAN OLDUM........