Ben Bir Deliyim, Ya da Çok Akılıyım

Bu sabah da hiç uyku tutmadı beni, er uyandım
Unutamadığım geçmişime saplanıp kaldım
Babaannemin umut dolu maviş gözlerine
Gelincik, papatya, çiğdem tarlalarına
Kuşburnu, böğürtlen tepelerine
Yüreğimi kanatan
Acı dolu
Çocukluk günlerime
Üşüdüğüm gecelere
Akranlarım
Top oynayıp
Topaç çevirirken
Ben çerden-çöpten
Çamurdan
Arklara
Su birikintilerine
Karıncalara, diğer böceklere
Köprüler, geçitler kurdum
Patika yollarda
Taş, çakıl, atık toplardım
Gelen geçen yolcuların ayağı takılmasın diye
Dost, sanırsam ben bir zırdeliyim, ya da çok akılıyım

Yine daldım geçmişime, harman yerinde dövene
Tarlada sarı başaklara, çayırda çimenlere
Maviş gözlü ninemin ölümüne
Köpeğimin yediği çarığıma
Kurtların parçaladığı
Köpeğime
O soğuk günlere
Yoksulluğa
Yüreğimin kaldığı o yerlere
Sesleri kulaklarımda gitmeyen
Pepuk kuşların ötüşüne
Çok sevdiğim, ineğimiz sarıkıza
Rengi kızıla çalan, öküzümüze
Köyden ayrılışımıza
Kars’ı arakada bırakan
Uzanıp giden, raylarda kalana gözyaşlarıma
Dost, sanırsam ben bir zırdeliyim, ya da çok akılıyım

Sanırsam ben bir deliyim, hep geçmişe dönüyorum
Kötü düzende bizi gurbette atan
Acımasız zamana
Büyük kentte yüzümüze kapanan
Umut kapılarına
Zeyrek’e
Gülhane’ye
Tozkoparan’a
Altmışlara, yetmişlere
Tanrının varlığını
Kabul ettiğim yıllara
Hayatımda griden, siyahtan başka
Renk mi kaldı
Çoktan buğday, arpa kokusunu
Güneşin doğuşunu unuttum
Oturmuş şiirler yazıyorum, kahrolsun tanrılar
Dost, sanırsam ben bir zırdeliyim, ya da çok akılıyım

Mehmet Çoban Çobanoğlu
24.08.2017
İstanbul