Ben Bir Çocuğum, İsimsiz...

Ben bir çocuğum, isimsiz...

Ne ismimi koyacak bir babam,
Ne de beni ismimle çağırıp
bağrına basacak bir annem olmadı...
Hep konuşmak istedim yaşıtlarımla,
Ama olmadı...

Çünkü onlara anlatabileceğim,
ellerimi iki yana açarak
yanaklarımı şişirip 'büsbüyük' diyerek
cebimi ters çevirip, dedemden aldığım harçlığı göstererek
ve sallayarak kollarımı, birini ileri birini geri
Hiç hâtıram olmadı benim...
Hep onlar anlattı, ben dinledim...
Ne zaman konuşmaya çalışsam,
ismimi sorduklarında sustum...
Bir daha da konuşamadım...

Ben bir çocuğum, isimsiz...
Hayâtım, tanıdıklarımın isimlerini ezberlemekle geçti...
Bir amca bana 'Hey, Ayhan! ' dediği zaman,
o beni komşunun çocuğuna benzettiğini anlayana kadar
ben onun 'pardon, birine benzettim' dediğini duyana kadar
benden özür dileyene kadar
Ölesiye sevinmiştim...
Demeliydim ki ona;
'Benden özür dileme, bana isim ver, ne olur isim ver! '

Ben bir çocuğum, isimsiz...

Harçlıktan,
Şekerden,
Dondurmadan,
Tertemiz cicilerden,
Velhâsıl herşeyden vazgeçmiş,
Yalvararak isim dilenen açıp mendilini,
Bir çocuğum, isimsiz...

Şimdi sevdiğim,

'Sevebildiğin kadar, yüreğinden sev beni'
'Ama bana bir isim, verebilirsen yeni'

(namrun-23.08.2005)