Ben elli yaşında bir çocuğum, daha büyüyemedim
Sorumluluklar korkuttu gözümü
Hayallerimi kaybetmekten korktum
Yaşadığım hüsranlar o kadar büyüktü ki
Umutlarımı kaybettim
Yaşama tutunacak bir dal bulamamaktan korktum
Halen de bulmuş değilim, yaşamaktan korkuyorum…
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta