Ben Bir Çocuğum Şiiri - Nazif Cihan Özdemir

Ben bir çocuğum,
Her merhabamda,hüzünden kararmış bulutlar güneşi kuşatırken
Yeryüzünün karanlığını aydınlatan...
Her vedamda dünyayı kin ve nefretiyle
Baş başa bırakan...

Ben bir çocuğum,
Hayal denizinde gerçeğin sert dalgalarıyla,
Umutsuz bir çölde,öfkesi kendisinden daha acımasız rüzgarıyla,
Baş eden...

Ben bir çocuğum,
Gözyaşları okyanuslardan daha derin,
Gülücükleri ateşin turuncu şuleciklerinden daha sıcak...

Ben bir çocuğum,
Kimi zaman kahpe bir kurşunun karşısında,
Cesaret siperlerine sığınarak korkunun taarruzunu karşılayan...
Kimi zaman küçük bir hediyenin verdiği şımarıklığı
Tatlılığının altında gizleyen...

Ben bir çocuğum,
Hayalleri karanlığın ufkunu,
Çığlıkları,gerçeklik çarşafının sessizliğini yırtan...

Ben bir çocuğum,
Kan ve gözyaşından arındırılmış bir yeryüzü,
Uçurtmaların umutla süzüldüğü bir gökyüzü,
İsteyen...

Ben bir çocuğum,
Şarkın incisinde bombalarla yatıp kalkan...
Acıdan kararmış bir kıtada açlıkla dost olan...