Ben Bir Bulut Olsam Şiiri - Zafer Altuntaş

ben bir bulut olsam
ne acı ki
en çok kendimi taşımazdım
bilerek kutsanan günahı
kendimi israf ederek
yere göğe kusardım

ben bir bulut olsam
ne ay
ne nur
ne de zey derdim
kaplamazdım göğü
inip yere bir uçurumdan
kendime bir mezar kazardım

ben bir bulut olsam
yakardım göğü
kendimi yok etmek için
bakmasın diye kadınlar
ağlamasınlar diye öyle hazin
o göğe kendimi asardım

ben bir bulut olsam
yağmazdı yağmur
düşmezdi çiğ
yetişmezdi sevgiliye verilen çiçek
çünkü yetmezdi kendime bile
içimdeki o zalim
o kahreden merhamet

ben bir bulut olsam
sevmezdi beni melekler
kanatlarını sürüp yanağıma
utanmamak için rab'den
zikirlerini kirletmezlerdi

ben bir bulut olsam
ben bile sevmezdim kendimi
güneş doğmak istese
ona muhtaç kainata aralığımdan
şu aciz kibrimden ödün verip
kendimi asla öldürmezdim

ben bir bulut olsam
bilirim severdi beni şeytan
yakalayıp avuçlarımdan
bakarak gözlerime
öyle uysal
öyle masum
okşar da okşardı parmaklarımı

ben bir bulut olsam
severdi beni ölüler
mutlu olurlardı
çünkü onlara dokunamazdım
bana bile gülümseyen topraktan

ben bir bulut olsam
yine de en çok seni severdim
yakmasın diye sıcak
değmesin diye tenine ateş
sen kapatsan gözlerini bana
ben hep durup üstünde
yine de seni gölgelerdim

ve ben bir bulut olsam
belki de
böyle olurdu olacak olan
şimdi düşünüp bunları
diyorum kendime dönerek
ben iyi ki bir bulut olarak
dünyaya gelmemişim
Zafer Altuntaş