Ben
Beni hiç sevmedim ki
Ben bana yabancı
Ben bende mülteci
Sahralarında kayboldu yüreğim
Güneşinde kavruldum
Karlı doruklarına savruldum
Sıcağınla, soğuğunla yoğruldum
Düştüğümde hep kanadı dizlerim, doğruldum
Takatsizim artık yoruldum
Ben
Beni hiç sevmedim ki
Ben bana yabancı
Ben bende mülteci...
Haziran / 16
Bülent BAYSAL
Kayıt Tarihi : 3.6.2016 14:07:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tekrar bu güzel şiirdeyim...
Benim düşüncem o dur ki... kısa şiirler gereksiz sözcüklerden arındığı için olsa gerek genellikle çok daha anlam yüklüdürler... Bu şiir de öyle.... Hakkıyla bir edebi yorumunu yapmak isteyen sayfalarca yazabilir... ve en çok da herkesin çok yapamadığı bir içtenlikle öz eleştirisini yapan şairi kutlayarak başlar değerlendirmesine...
Tekrar ve tüm içtenliğimle kutlarım bu yürek başarınızı ve şiirinizi Bülent Bey... Saygılarımla....
................
İç içe 'ben'lerden oluştuğumuzu biliyoruz.... Zaman zaman o 'ben'lerin çelişkilerini yaşıyoruz... Birinin söylediğini, diğeri beğenmiyor... Birinin 'yap' dediğine, diğeri 'hayır' diyor... Galip gelen hep diğerinin baskısını içinde bir yerlerde yaşıyor... Bu ikisinin uyum sağlamasıdır bizi huzura erdiren, kendimizle barışık hale getiren....
Oysa yaşamımızın büyük bir bir kısmı, doğruyu bulmak adına, bu iç çekişmelerle, muhasebelerle, mücadelelerle geçiyor...
Ne kadar önemlidir öz eleştiri yapabilmek....hele bunu şiirle duyguya sararak aktarabilmek...
Bu yürek gücünüzü ve şiirinizi içtenlikle kutlarım Bülent Bey.... defalarca.....
Saygılarımla....
Beni oldukça etkileyen şiiri ve değerli Kardeşimi bir kez daha kutlarım..
'İnsan kendinden özür diler mi?
Bana kalırsa dilemeli.. Hem de en fazla kendinden özür dilemeli, bağışlatıncaya kadar hem de..
Neden mi?
Galiba 'efendiliğimiz/kadirşinaslığımız ve kibarlığımız' dışa daha fazla odaklı, başkalarını incitmemeye kurgulu..
Hele sevgi söz konusu ise.. Sıra bir türlü kendimize gelemedi.. Sevdik, sevildiğimizi hiç düşünmeden belki.. Yarimiz dedik bağrımıza bastık, başımıza taç ettik.. Dostumuz dedik, arkadaşımız dedik sebil olup dağıttık sevgimizi..
O nedenledir ki kırıldık, yenimize sakladık.. Yaralandık, ellerimizle sardık yaramızı.. Hayal kırıklıkları yaşadık, ezildik, hırpalandık..
Oysa önce kendimizi sevmeliydik. Değerimizi kimse bilmese de biz bilmeliydik..
Yanmazdık, kavrulmazdık, savrulmazdık.. Yorulmazdık o kadar..
Şiir de bunu diyor zaten..:
'Ben
Beni hiç sevmedim ki
Ben bana yabancı
Ben bende mülteci...'
İşte böyle.. Kendimizi sevmeyince yabancılaşmak, kendimizden uzaklaşmak peşinden geliyor.. Aklımız, gönlümüz ise sevdiğimizde, hep onunla kalıyor.. Biz de elbette.. Biz de onda unutuyoruz kendimizi, mülteci olmaya razı..
Çok güzel şiir.. İşlediği teması seçkin, dili, ahengi akıcı, harika bir anlatım..
Kutlarım Bülent, Değerli Kardeşim.. '
Bazen,etrafımızda ve hatta çok uzaklardakilere öyle değer veriyor, öyle seviyoruz ki onları, kendimizi sevmeye zaman kalmıyor. Oysa psikologlar: 'önce kendinizi sevmelisiniz' diyorlar. Ah... Bunu bir başarabilsek...
Bu bizim alçak gönüllülüğümüzden mi, yoksa gönlümüzün yüceliğinden midir bilemem. Aslolan şu ki zaman zaman gerçekten kendimize mülteciyiz biraz. Nerelerden gelip sığınmayız ki yüreğimize hele de güvendiğimiz sığındığımız zaman zaman kapısını kapar gibi olunca...
Bazı şiirler ya satır aralarına ya da şiirin sonuna öyle dizeler gizler ki bunu sadece yüreğiyle okuyanlar görür.
Bana da şiirin sonunda:
Vatan, bir avuç toprak mıdır sadece?
Sevgilinin yüreği, vatandır sevene
Ne zaman sana gelsem
Sınır kapıların hep bana kapalı
İşte o yüzden, mülteciyim kendime...
diyormuş gibi geldi. Kutluyorum Bülent kardeşimin değerli şiirini ve naif yüreğini. Güzel bir şiir okumanın hazzıyla ayrılıyorum sayfadan, ilham kaynağı hiç tükenmesin diyerek..
kaleminize sağlık..
TÜM YORUMLAR (32)