Ben; Belki de Bir Ölüyüm...

Bu sabah Sen’den önce Acı’larım uyandırdı beni!
“Gelişinin ne farkı vardı, Gidişinden” diye
Sayıkladığım geceden…

Bu sabah Güneş doğmadan uyandım,
Yine aynı acılar…
Bir öncekine benzeyen
Sensiz uyanışlar…

Karanlıktan soyunan Gece’nin,
Ne farkı vardı Gün’den?
Aydın’lık bana göre değil…
Karanlıklar hep Dün’den..

Gözlerim Seni giyinirken,
Gözlerin hangi gözlere soyundu?
Kirpiklerim gözyaşlarına boyanırken,
Kirpiklerin hangi yalanlara boyandı?

Her şey Yalan ise,
Gidişinde mi Yalandı?
Ben Yalan Gelişlerine bile razıyken,
Yalanı da mı çok gördün…

Tüm doğrularım Yalan olsa bile,
Ezberlerim bozulsa da…
Her şey Yalan olsun; Gelişin bile..
Dünya alt-üst olsa da..

Sabah’la başlayan bir Akşam daha geliyor,
Sonra da Gece..
Gece; Sessizlik, Gün; Sensizlik..
Gece; Ölümü, Gün; Sensizliğimi hatırlatıyor…

Öyle üşümüş, öyle uyuşmuş ki Yürek,
Ölüm gibi!
Yaşadığıma tek alamet; Sayıkladığım Adın,
Zikir gibi..

Herkes etrafta dolaşan bir Ben görüyor,
Ben; Kendimden ötede,
Ne orda, ne burada!
Ben; Hiçbir yerde..

Belki Hayalinde…
Belki gülüşüne gizlendi,
Belki yokluğuna saklandı…
Ama bu gördüğünüz Ben değilim…
Ben; belki de bir Ölüyüm! ....

(Dokuz-Eylül-İkiBinOnBir 13:30