Ben Baştan Kaybettim Şiiri - Mehmet Zafer

Yıllardır uysal ve sakin bir yaşantının baş rolu oldum
Hayatın pençesinde her zaman hoyratça yargılandım,
Savunmasız bırakıldım,anlamsız hükümler giydirildim
Hep zamanı yargılayıp kadere suçu yüklemek istedim
Ama suçlu bendim,ben baştan kaybettim
Her zaman sessiz köşesinde suskun olan ben
Yargılayan sizler söktünüz dişlerimi
Kaç hoyrat gecede oflarla yoğurup eyvahlarla
Ciğerlerime çektiğim nefesim yaktı içimi
Öfkem yine kendime ıslak gözlerimden damla damla kan aktı
Ay yarıldı azap gecelerde,yıldızlar bir bir üstüme çullandı
Kollarım düştü geceyeçaresizlik kucak açtı
Karanlığın sonsuzluğuna bıraktım heveslerimi
Suçu kadare yüklemek faydasız,ben baştan kaybettim
Sabahlarım hep toz duman pişmanlıklar bıraktı avuçlarımda
Geceleri ıslak yastığıma emanet edip yorgana yemin verdirdim
Saldım bedenimiıssız ve dipsiz sokaklara
Ne çok yanlışı dizmişim ardarda vagonlara nisbet yaparcasına
Baktım da ardıma doğrularımı çoktan yitirmişim boğuşurken zamanla
Pişmanlıkla acılarıma sığındım,
Başka da gidecek yerim yok zaten
Yanlış başladım hayata,ben baştan kaybettim
Her sabah açan günde beyaz sayfalar açtım ömrüme
Geçmiş okadar derin izler bırakmışki yüreğimde
Açtığım her sayfada kalıntılar dipten beliriyor
Yine aynı acıları yineleyerek günü deviriyorum
Her ertesi sabah belki gün bu gündür deyip yeni sayfalar açıyorum
Gündüzlerin dehlizi ömrümün kalıntılarıyla doldu
Tahammül miyadını doldurmuş,ben baştan kaybettim.
Bazen kar,bazen yağmur mevsimler mevsimleri kovalayıp duruyor
Düzelir diye doğup doğup batan güneşe gönlüm umut bağlıyor
Dünya bu, aynı döngü sürüyor,olan yine bana oluyor
Gözlerim gelmeyecek bir vuslatın yollarını gözlüyor
Başım ellerimin arasında aynı noktaya bakmaktan usanmıyor
Hüsran benim yoldaşım vazgeçmez benden
Ben baştan kaybettim.