BEN BAHÇENDEKİ KARDAN ADAM
1985 yılında Lice'de görev yaparken Lice'nin bütün evleri birkaç resmi bina dışında depremden sonra yapılmış küçük küçük barakaydı. Ben de bu barakaların birinde kalıyordum arkadaşlarımla birlikte. Bir sabah uyandım. Perde açıktı ve görüyordum dışarıyı. Lapa lapa kar yağıyordu. Uzandım pencereye dışarısı bembeyaz. Yollar kapanmış. Sadece bir kaç insan var sokakta. En öndeki zoraki adımlarla biriken karları yara yara ilerlerken arkadakiler sıra halinde onu takip ediyorlardı.
Onların bu hallerini izlerken sevdiğim geldi aklıma.
Böylesi bir havada nasıl gidecekti okula?
Dışarıda diz boyu kar ve hala da yağıyor. Ne yapar, ne eder gibilerinden düşünürken...
Seni her özlediğimde sevgilim,
Gökyüzüne bakıyorum;
Göğün mavisinde gözlerini görüyorum çünkü.
Seni her özlediğimde bir tanem,
Denizlere bakıyorum.
Ufuğa bakınca mucizeni görüyorum çünkü.
Devamını Oku
Gökyüzüne bakıyorum;
Göğün mavisinde gözlerini görüyorum çünkü.
Seni her özlediğimde bir tanem,
Denizlere bakıyorum.
Ufuğa bakınca mucizeni görüyorum çünkü.




yüreğine sağlık değerli ustam
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta