Ben Babayım Şiiri - Özdemir Aydın 2

BEN BABAYIM

Ben babayım.
En son ne zaman sevildim,
Güzel sözler duyduğumu unuttum, bilmiyorum.
Çocuklarım paçalarıma sarıldığında çınar oldum,
Eşim gözlerime gülümsediğinde,
ulan sen adamsın dedim.

Ben babayım.
En son ne zaman dinlendim, bilmiyorum,
Öyle öpmek, sevmek, sarılmak nedir, unuttum.
Evin direği olmak, korumak, gözetmek, mutlu etmek.
Özlemek, kıskanmak, deli gibi sevmek.
Delikanlı adamın kitabında bunlar yazar dedim,
Neyim var, neyim yok kuruşuna kadar evimin huzuru için harcadım.

Ben babayım.
En son ne zaman kendime özel gün ayırdım, bilmiyorum.
Dağda, yaylada, ovada, yazıda elimde lançher silah,
Sırtımda otuzbeş kilo yükle intikal ederken tatil kabul ettim,
Doğa yürüyüşü, kros dedim, avundum.
Her eve dönüşümde, papatyaların en canlısından bir demet yapıp,
eşim için dedim sırt çantama attım.

Ben babayım.
En son ne zaman sevildim, bilmiyorum.
Ellerim nasırlı, ayaklarım su toplamış, ayakkabım su çekmiş,
Ben kendimi unutmuşum bee,
Kendimi unutmuşum.
Düşe düşe dizlerim kanamış,
acısını duymamışım.
Ben babayım,
karşı dağa sırtını yaslamış,
bin yıllık bir kaleyim.