Ben Babamdan Öğrendim Şiiri - Kenan Erzurum

Boyu posu upuzun ve gözleri sarıydı
Elleri yaba gibi; geniş, iri iriydi
Evde yiyip içilen onun alın teriydi
Ben babamdan öğrendim; ekmek olup gelmeyi.

Öküzleri o besler, beygiri o nallardı
Çadırları o kurar; haymaları dallardı
Ah nerede o yıllar; nasıl güzel yıllardı
Ben babamdan öğrendim; yok yoksulken gülmeyi.

Kırık çıkığı sarar, aşılardı ağacı
Evimiz bir odaydı; ana, baba, dört bacı
Anam başta yemeni; babam üstünün tacı
Ben babamdan öğrendim; başlara taç olmayı.

Öküz onun dostuydu, beygir onun yarısı
Babam bağın, bahçenin; anam evin arısı
Bazı gece geç vakit duttu mu diş ağrısı
Ben babamdan öğrendim; kerpetenle almayı.

Güzün öküzler ile tarlaları ekerdi
Yazın karınca gibi olanları çekerdi
Kolunu yastık yapar, başucuna bükerdi
Ben babamdan öğrendim; yatar yatmaz dalmayı.
 
O bizi incitmezdi, o bizi hiç kırmazdı
Hatamızı görse de yüzümüze vurmazdı
Ömrünce hep çalıştı, bir gün bile durmazdı
Ben babamdan öğrendim; bir karınca olmayı.

O tarlada çalışır, biz davarı güderdik
Sabah akşam su için derelere giderdik
Beygire bardak çatar; kısrağı da yederdik
Ben babamdan öğrendim; dağlarla dost kalmayı.

Yok yoksulluk diz boyu, kışın damlar akardı
Babam, kül, saman döker; üstüne loğ çekerdi
O kaçağa gitti mi eve korku çökerdi
Ben babamdan öğrendim; yoksulluğu bilmeyi.

Bir duruşu vardı ki; sanki koca dağ idi
Bizim için ekmek, aş; tarla, bahçe, bağ idi
Ölümü kondurmazdık; o her zaman sağ idi
Ben babamdan öğrendim gizli gizli ölmeyi!