Ben Aydınlığı Severim Şiiri - İdris Akmetin

Çoğu gün fırtınalarla uyanırım
Beynimin derinliklerinden esen
Esip esip umutlarımı
Param parça eden
Bir yalnızlık tutsaklığı çöker yüreğime
Tükenir tek tek çocuksu hayallerim
Kaybolan derinliklerinde karanlıkların
Arayıp arayıp da kendini
Kendinde bulamayan
Gizemli sessizliğinde kâinatın.

Ne denli sessiz
Bitmeyen gecelerin zifiri karanlıkları
Bu gece yine,
Nasılda çekilmez oluyor olmazsa
Karanlıkları yırtan baykuşun tiz sesi
Sımsıcacık avuçlarımda elin
Karşımda gülümseyen hayalin.

Bu gece neden ısısız böyle
Ne ötüşen gece kuşları
Ne ezanlar bıçak saplar
Karanlığın göğsüne
Ne de tenimi okşayan nefesin
Değer yüzüme
Öldüm mü, öldük mü ne.
Her tarafta sessizlik
Her tarafta kasvet
Bitmiyor bir türlü
Bu hüsran bu haslet.

Gecenin ıssız karanlığı
Çökünce yüreğime derinden
Peşimde hep bitmek bilmeyen karabasanlar
Umutlarım uçar gider elimden.
Bozsun artık suskunluğunu gecenin
Dallarda ötüşen kuşlar
Bir bir açsın dallarında
Renk renk tomurcuklar
Düşsün yine gönlüme hayalin
Doğsun artık güneş
Aydınlatsın karanlıklar
Isınsın üşüyen yüreğim.
Aydınlansın karanlıklarda gizli
Kirli oyunlar
Bitsin artık bu kâbus
Geçmek bilmeyen geceler
Telaşlı, kaygılı, uykusuz.

Ne zaman biter bu zifiri geceler,
Ne zaman gönlüme
Bir umut ışığı düşer,
Ferahlar kor olan yüreğim
Bir seher yeli eser.
Kimi der karanlıklar
Bin ayıbı örter,
Alın karanlıklar sizin olsun
Ben aydınlığı severim
Geceler sizin olsun
Gündüzler benim.