Bir gece daha uykusuz, sensiz ve umutsuz geçiyor... Saat gecenin dördü. Hatta biraz da geçmiş. Sağa dön sola dön uyku tutmuyor... Seni düşünmeden birgünüm geçmiyor. Sen gittin ama bu gönül halâ varmışsın gibi her gece adını sayıklıyor...
Bugüne dek sana verdiğim iki sözü tutamadım. Birisi, seni hiç bırakmayacağımdı; elimden geleni yaptım. Gitmeyi sen istedin. Diğeri ise, asla içmiyeceğimdi; sen gittiken sonra ne mümkün bu sözü tutmak. Her gece hergün... Acımı mı dindiriyor? Hayır. Seni bana geri mi getiriyor? Hayır. Seni aklımdan silip atıyor mu? Hayır... Biranlık sadece... O bile yeter şimdilik bana...
Sıkıldım... İnan bunaldım. Ne geceler geçiyor, ne günler. Kaldı ki sensizlikle yıllarım tükeniyor... Yılmadım! demeyi çok isterdim, ama artık bittim. Dayanacak gücüm de kalmadı zaten. Saldım kendimi, bir çıkar yol bulurum belki... Sensizlik; tanımlanamaz bir kavram bende. Yaşayan bilir ihtimali de yok. Sensizliği, benden iyi bir ben bilirim.
Ne kadar yazsam, karalasam da olmuyor. Bir rahata eremedi içim. Sensizliği atlatamadı yüreğim... Ve cayır cayır yanıyor şimdi. Sönmeyecek ateşim sonsuza dek, farkındayım. Ama umrumdışıymış gibi avutuyorum yalanlarımla. Bu çıkmaz aşkın sonundayım...
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta