Ben Aşkının Fukarası Şiiri - Kalemin Hüznü

Ben Aşkının Fukarası
Gözlerinin mihrabında durdum kıyama,
Niyet ettim sonsuz bir aşkla sevmeye

Sensizliğin acısı büyür içimde,
Kalbimde derin bir yara…
Ne zaman düşlerime düşsen,
Yutkunuyorum, boğazım düğüm düğüm.
“Sen” diyorum,
Susuyorum.

Derinden bir nefes alıyorum,
Ciğerlerime yokluğun saplanıyor.

Neredesin sevgili?
Bakışlarım gecenin zifiri karanlığında kayboluyor.
Ay ışığının gölgesinde,
Gecenin kemanı sessizce çalıyor,
Bütün nağmelerinde seni bana hatırlatıyor.

Elimde bir sigara…
Her nefeste seni içime çekiyorum.
Yakıyorsun sevgili,
Öyle bir yakıyorsun ki;

Yüreğimde varlığını bitirmek mi?
Her yakışında aşkım küllerinden yeniden doğuyor.

İsteseydin,
Gönlümün tapusunu verirdim sana.
Aç bütün kapılarını sevgilim, ben geldim;
Yılların özlemini yüreğime koyarak,
Sensiz geçen her bir günümü tek tek sayarak…

Ben aşkının fukarası,
Gönül yorgunu…
Bil ki sevgili,
Sensizliğim bile seninle dolu.

Kalemin Hüznü
Emel Koç