Beni bu vurdumduymaz karanlıklar kahretti
Bu çıldırtan yalnızlıklar
Bu bırakıp bırakıp gitmelerin
Her sabah
Sefil bir güneş doğarken penceremden
Başlıyor içimde saltanatı gecelerin
Beyaz duvarlar dilsiz
Biter gibi değil bu kör geceler
Ha bire uzayıp duruyor yokluğun
Saksıda çiçekler ağlamaklı sensiz
Ne varsa içimde kırık
Ne varsa odamda darmadağın
Bir yerde olmaktı seni sevmek
Hiçbir zaman anlamadığın
Biz seninle ilkbahar yağmurlarını severdik
Daha güzelleşirdi ıslak dudakların
Bir serin rüzgar dolardı içimize
Üşürdük
Ürperirdik
Ellerimi aradı ellerin
Sokulurduk birbirimize
Güzel şeyler düşünürdük
Sevinçler hatırlardık
Unutulmuş sevinçler aklımıza gelirdi
Derinden nefes almak bile
Mutluluk dedikleri bir şeydi belki
Bilir misin unutmak zor bazı şeyleri
Sevinçle geçen günleri, geceleri,
Bir kalbin çarpmasını
Bir kuşun kanat çırpmasını
Göğsüne taktığın çiçeği
Saçına konan kelebeği
Hele bir yalnızlık var ki
Senin eserin
Seneler geçse de unutulmuyor
Böylece geçip gidiyor zaman
Ve şimdi ben burada
Hayalin aklımda
Öyle ezik öyle kırık
Senden ayrı yalnızlığımı yaşıyorum
Her gece öksüz ellerimle siliyorum
Yetim gözlerimi
Anlasana ben yalnız seni sevdim
Ve bu aşka adadım kendimi
Anonim
Seyit TeyfikKayıt Tarihi : 9.3.2007 14:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Lise yıllarımdı. öğlenciydik, sabahçı arkadaşlar sınıfı boşaltmışlardı. İlk ben girdim sınıfa. Sıramın altında beyaz bir kağıt ve bu şiir... ilk mısralarını okudum, etkilenmemek elde değildi. Aldım cebime koydum, kaybetmek endişesi vardı belkide. öylede oldu İki kız yanıma geldi, utangaç bir ifadeyle sıranın altında bir kağıt bulup bulmadığımı sordular. Tereddüt içindeydim. Sonra mı ne oldu ..... Şiir hala bende Pişmanlık mı, elbette olmaz mı Ama şiir bu....
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!