Ben Asırlar Boyu Yalnızlığa Mahkumken

Karanlık dünyamın ışığı olmaya aday sen!
Bu kadar kısa mı sürecekti güneş oluşun?
Varlığının güven duygusuyla teselli olan kalbim
Bu kadar kısa bir zaman da mı duracaktı?
Işığınla kamaşan kör olan gözlerim
Senden başkasını göremezken bir zamanlar
Senin yokluğunda ne yapacak? Neye bakacak?
Ya bir boşluğu bakmak, ya da görmemek...

Seni yoran, bezdiren neydi? Anlayamadan
Koptun, çektin elini eteğini ensemden bir an
Daralmış, kalıplaşmış çemberimi kırdın acımadan
Sudan çıkmış balık misali kaldım ortada
Küçük bir dünya yaratmışken kendime
Tüm dünyamı at üst ettin girdin hayatıma
Durulmuş engin denizler gibi sakin bir yaşam sürerken
Nasıl deli kasırgalara çevirdin hayatımı? Hiç bilemeden...

Beni benliğimden koparıp alırkenacımasızca
Yarım yamalak hayallerimle sürüklenirken
Ne geçmişten gelen bir esinti, ne gelecekten baklenti
Kalmadı, yaşayan ölüye çevirirken beni...
Gözlerinin yansıttığı ahenkte raks ederken
Nereden bilecekti? Tuzağında kıvranan fare misali;
İplerin yavaş yavaş çekildiğini...

Yosun bağlamış kalbim artık hiç bir şey hissetmiyor
Duygudan eser kalmamış yüreğim yoklukta yüzüyor
Gözlerim, sönmüş bir çift volkan parçası
Hiç bir anlam ifade etmiyor boşlukta geziyor
Bilamedi şu deli gönlüm, bir gün gem vurulacağını
Sonsuza kadar kaçan olmayı başaracaktı
Ölümün sevgilinin elinden oluşun bu denli acı olacağını
Bilmezdi deli gönlüm, sevdayı, bu kadar yoğun yaşamayalı...

Nerede kaldı kendime olan inancım? Nerede?
Kimlerin elinde oyuncak oldu saf duygularım?
Bu kadar önemli miydi yalancı sevdalarım?
Ne büyük bir yanılgıya düşüşümün bedelini ödüyorum
Çarsizlik zinciriyle örülmüş dört duvar arasında
Bir demet kırmızı gülde bulunacak teselliyi
Ormanlar büyüklüğündeki seralarda arıyorum
Ne çok isterdim, gökyüzünde parlayan yıldız olmayı
Şu an gözlerimin feri sönmüşken
Sen ikinci baharını yaşıyorsun kendi çapında
Ben asırlar boyu yalnızlığa mahkumken...

22 Temmuz 1996