Ben artık eksilmeye Şiiri - Murat Ülkü

Ben artık eksilmeye yazılmış bir mektubum,
Kalbimin incindiğini görmedin sen, inan ki.
Her harfim dökülürken, bir sonbahar akşamı,
Ne merak edip döndün, ne de bir ışık yaktın.

O sihirli kalemim, büyüsünü yitirdi şimdi,
İlhamım tükendi, gizli pınar kurudu içimde.
Hayra yorsam bile ben, kalbime hüzün indi,
Yaralı mısralar, kanattığın şiir kan kaybeder.

Yoruldum artık ben, yol beklemekten, çok yoruldum,
Oyalayan gölgene, boş yere baka baka duruldum.
"Alay edilir gibi" sevmenin kara yasına vuruldum,
Bu bitmez çilenin sonu, ruhumu kahrediyor.

Kaderim kıymeti bilinmeyen bir ömürle savrulmakmış,
Zannettin ki kolaydı, böylesine severken unutulmak.
Oysa ne acı gerçek: değerin kaybedince anlaşılmak;
İnsana derstir bu, yokken her şeyin değerini anlamak.

Büyük, derin yaralar açtın, hepsi birer hatıra,
Ben o güzel günleri, bir an bile terk etmem.
Artık geri dönüş yok, kalbim huzura sığındı,
Her iz senin eserin, ah edip sitem etmem.

Şimdi içim bomboş, sönmüş bir kandil misali,
Ne sevgim ne de kinim, ben seni affettim.
Sen o kaybın gölgesiyle, yaşarsın şimdi Leyla gibi,
Çünkü eksilmenin acısını öğreneceksin, sıra sende.

Bakma sen, benim de gözlerim doluyorken,
Gizlice damlayan yaşlarımı kimse bilmez.
Son veda busesi gibi dudaklarım kururken,
Ateş düştü canıma, artık onu kimse silmez.
Ne de olsa bu yangın, seninle yandı içimde,
Küllerim savrulsa da, o köz hep benimle.
Şimdi rüzgâr eser, eser de bir türlü dinmez,
Eksilen her nefeste adın kalır geriye.

Senin o dilsizliğin, en büyük çığlığımdı benim,
Sağır sultan duydu da, sen bir tek duymadın.
Zalim bir yara gibiydi sessizliğin, derindi,
Gönlümün baharını kışa çeviren sendin.
Ben oysa her mevsimi seninle yaşayacaktım,
Şimdi hangi yitik limana demir atacak kalbim?
Ne kaldı ki benden geriye, bir yorgun gölgeyim,
Sanma ki bu vedayla, bu aşk kolay biter.

O gün, o saat, her şey silinir zannetme sakın,
Her saniye bir izdir, kalır yaşanmışlık.
Güneş batar yeniden ve doğar elbet bir gün,
Ama benim içimde, o aşkın sönmez ateşi.
Senin için yaktığım o son ışık sönse de,
Ben bu sonsuz ayrılığın izini taşıyacağım.
Şimdi anlarsın belki, sensiz geçen her anı,
Aşkın bedeli ağırdır, ödersin yavaş yavaş.

Ben şimdi tamamlanmış bir yalnızlık oldum, bil,
Acıyla örülen bu destan nihayet biter.
Senin bıraktığın her boşluk, bana güç verdi,
Artık senden ne bir medet, ne de bir haber bekler.
Ne bir iz kalır senden, ne de eski bir heves,
Ben seni anlattım, şimdi sıra sana geldi.
Bu şiirle son bulur, kalpteki son nefes;
O eksilme duygusu şimdi seninle, eyvallah.