Ekonomik yetersizlikler veya mesleğimi icra edebilmek için aileme hissettiğim aşırı sorumluluk, suçluluk duygusu ve buna benzer psikolojik sorunlarımı çözebilmek için her şeyimden vaz mı geçmeliyim? ?
'Kimseye etmedim şikayet, ağlarım ben halime, titrerim ben mücrim gibi baktıkça istikbalime.' demiş ünlü bir yazarımız. Ne kadar güzel ifade etmiş aslında, çalışan annenin kaygı ve endişelerini.
Bütün bebekler şirin, tatlı, sevgi dolu ve kucağa hasret doğarlar. Bu onların en doğal hakkıdır aslında. Annelik başlı başına bir meslektir. Üstüne bir de ekonomik yetersizlikler sonucu ikinci bir görev eklenince durum içinden çıkılmaz bir hal alır. Anneliğin eğitimi yoktur. Anne fedekardır, vericidir, sevgi doludur. Bütün zamanını evine, eşine, çocuklarına ayırmak ister. Kendinden her şeyinden vaz geçer. O küçücük yüreği büyür büyür ve içine kimleri sığdırmaya çalışır aslında. Sığdırmasına sığdırırda, yapabileceği verebileceği tek şey sevgidir. Ondan başka hiç bir şey gelmez elinden, sonunda endişe ve korkulara yenik düşer yüreği. Çoğu zaman isyan eder yüreği çaresizlik içinde. Çalışma şartları yoğundur. Üstüne mesai saati fazlası eklenip gece nöbetlerine kalınca tüm bütünlüğü bozulur. Eksik hisseder anne kendini. Çocuğunu yalnız bırakmanın endişesi, ev hanımlığından eksik olduğu düşüncesi ve işini mükemmel yapabilmenin verdiği sorumluluk duygusu altında ezilir anne.
Sabahın erken saatlerinde sıcacık yatağında mışıl mışıl uyuyan çocuğunu sarıp sarmalayıp o soğuk kış sabahlarında kendisi ile birlikte mesai kavramına alıştırması ve bakıcıya bırakıp işine adepte olması yıkar bir anneyi. İsyan eder anne bazen kaderine...
işleri düşünmekten
Kalabalığın içinde kalabalıktan biri
Gecenin içinde bir yıldız, yitip gitmiş çocukluk gibi
Sevgilimsin,ak dişlerini öpüyorum, aralarında bir mısra gizli
Dün geceki tamamlanmamış sevişmeden
