Ben anne kokarım Şiiri - Abdullah Karaduman

Ben yurt çocuğuyum,
Beni gören kaçar
Sanmayın ki ben kir kokarım
Ben hasret kokarım, ben Anne kokarım

Hislerim derindir inemezsin
Kalbim çok geniştir sığamazsın
Derdim de dağlardan büyük bilemezsin
Ben anne kokarım sen duyamazsın

Ben sevmekten korkarım
Yalnızken gök gürültüsünden
Ben senin gitmenden korkarım
Yine yalnız ve soğuk gecelerden

Ben sadece acıdan korkmam
Üzerimdeki o ağır yükten
Ben ne pis kokarım nede ter
Ben anne kokarım, kimsesiz, sessiz.

Ben umut doluyum yarınlara
Aşka, sevdaya hasret, susamış.
Sana sarılmaya, bana sarılmandan korkarım
En çok ta bırakıp gitmenden korkarım

Ben sevdama pranga vurdum
Annemi bekledim, gelmedi ağlayarak uyudum
Günlerle değil yıllarca hasrettim
Ben sadece anne kokarım sen duymazsın.

Seni sevmekten korkarım
Yüzümü unutmandan
Yetim olduğumu yüzüme vurmandan
Ben yalandan korkarım, yalnız yalandan.

Ben korkmam zorlukları aşmaktan
Bunca çileyi çekmişken kaçmaktan,
Sonsuza dek kuytularda saklanmaktan.
Ben hasret kokarım, Ben annem kokarım...