Ben Anlatıyorum Ama... Şiiri - Banu Çiftçi

Kalın adımlar, tırmanışlar başladı,
Son birkaç gündür ağlayışlarım da kokmuyor,
İnceldi mi artık dersin
Yüreğimin beli son açlık grevinde.
Bir çığlık,
Bir çığlık daha ardından
Ve koca bir sessizlik, adı senden de yalnız….

Çizgiden öncesine takılıyor gözlerim,
Eşittirden çok öncesine.
Küçük, dar bir oda ilk aklıma gelen,
Sonra uzun parkurlu, yalnız mı yalnız
Sabahı omzundan vuran geceler.
Duvardan, tavandan dökülen tütün kırıntıları
Ve oyun bahçemin parmaklıkları içinde oturuyorum.
Bazen ışık sızıyor gözlerime,
Bazen gözlerim ışığa.

Ellerim acıyor,
Ellerimin üstü acıyor, yoruldum!
Dilimde son sözlerim, yazık henüz söylemedim.

Gözlerim aydınlığa bakamaz oldu,
Gözlerim tanımıyor artık dünyanın
Şimdiki zaman formüllerini.
Damarımın içinde son bir kırıntı, kahretsin henüz atamadım.

Yüreğimin akılını karıştırdı,
Yüreğimi şaşırttı insanların kentleri.
E hani kum var, demir var binalarında.
Bu büyük taşlar da niye?
O tuğla işe yarar ki?
Yaz defterine tariflerini,
Kentlerin, binaların, insanların tariflerini yaz.
İçine konulan malzemelerini,
Kaç derece sıcaklıkta
Kaç saat pişeceğini yaz.

Sol yanımda yaralar var, morarmış,
Elimle korumaya çalışıyorum olmuyor.
Sardım üst üste defalarca
Sargı tutmuyor bir türlü tutsaklıktan uzak.
Sadece izlese de yeter mavilikleri,
Sadece izlese de yeter.
Dokunmasın, duymasın, anlamasın,
Sadece izlese de yeter….

25/Şubat/’04