Ben Ankara'ya Hep Bu Zamanlar Geldim

Ben Ankara'ya hep bu zamanlar geldim.
Bir şarkı bitimi kadar kısa,
Ama en hüzünlü şarkılar kadar da acıklı.
Yine bir şubat ayıydı
Bu ve bundan önce ki bütün gelişlerim.
Bütün yüzler yabancıydı,
Tanıdık zannettiğim bütün yüzler sahte….
Bir sen yoktun o zamanlar,
Bir de ardı arkası kesilmeyecek olan
Bir fincan kahvenin içinde ki tatlar…..

Ben Ankara’ya hep bu zamanlar geldim.
Göz yaşlarımı avuçlarımda umman yapıp,
Susayınca kana kana içmek için biriktirdiğimdeydi.
Karlı ve soğuk sokaklarında gezindiğim
Ama içimde büyümeyen bir çocuktu bu,
O yüzden üşüyordum zaten…..
O yüzden yapayalnızdım
Ama bir sen yoktun o zamanlar,
Bir de kızan yoktu bana
Yalnızlığıma senin kızdığın kadar.

Ben Ankara’ya hep bu zamanlar geldim,
Subat ayıydı dedim ya,
Soğuk sol omzumu ağrıtıyordu.
Daha doğrusu kalbimi ince ince sızlatıyordu.
En derin buğulu nağmelerde,
Ağlamaları çalıyorken rüzgarlar,
Ben sensizliği yakalamıştım sensiz,
Ama bir sen yoktun o zamanlar,
Bir de şu ihtiyar kalbime kızıp,
Deli dolu hoyrat ve masumca haykırışlar.

Ben Ankara’ya hep bu zamanlar geldim
Hava hep puslu ve karlı,gün hep kısaydı.
Güneş gözümü almıyor,
Sigaramda hiç gözümü yakmıyordu
Uykusuzlukta hiç bu kadar tatlı değildi.
İki eli kanda olsa da bana gelecek olan yoktu,
İçim acıyordu o yüzden biliyorum bunu.
Ama bir sen yoktun o zamanlar,
Bir de gülüşlerinde sakladığın,
O en keskin ince ayrıntılar……..

Ben Ankara’ya hep bu zamanlar geldim.
Sevmezdim o zamanlar onun o soğukluğunu.
Ve ben Ankara’ya,
Bu hoyrat ve kalabalık şehre inat
Yine bir şubat ayında geldim.
Hava öylesine sıcaktı ki senin gibi.
Ve bu kez sen varsın diye seni görmeye geldim.
Sen varsın diye sana geldim ben

Ve ben seni on şubatta daha da sevdim.