Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
KUTLUYORUM ŞAİRİ,
KUTLUYORUM ŞİİRİ,
KUTLUYORUM DOST KALEMLERİ
KUTLUYORUM DOST YÜREĞİ,...TAM PUAN.
Mehmed Bey!
fevkalde dolu dolu yazdıran yüreği yürekten kutlarım muhabbetle
tam puan kabul buyurun
Tarihe Mehmet Yazılır. (Anadolu Benim)
Şark-ı şimalden, garbe uzanır kolum,
Leb-i deryalarla çevrili sağ, solum,
Geçit vermez, Çanakkale’m, Gelibolu’m,
Anadolu benim, Ben Anadolu’yum,
Yazılı kayada, yazılı Hititler,
Met cezir değil, tarihteki gelgitler,
Zamana meydan okur, yağız yiğitler,
Anadolu benim, Ben Anadolu’yum,
Tanrı dağlarından yükselen kutlu ses,
Meydanlarda tekbir! Tekbir ki aynı ses,
Türkistan’dan, Anadolu’ya bir nefes,
Anadolu benim, Ben Anadolu’yum,
Tarih üstüne, tarih tarih yazılır,
Aşk ile, Ahmet diye Mehmet yazılır,
Öyle bir tarih ki tarihe, Mehmet yazılır,
Anadolu benim, Ben Anadolu’yum,
Mevsim mevsim, tam dört mevsim yedi iklim,
Yaylalarım: desen desen halı, kilim,
Elif Elif okunur, kitab-ı ilim,
Anadolu benim, Ben Anadolu’yum,
Bilal ÖZCAN
Bu satırların arasında Anadolu' mu koklayıp içime çekmek ne güzel..
Yüreğinize sağlık..Emeğinize sağlık.
Mor dağlar dibinde sevdâ sandalı
Bereket fışkırır hem sağı solu
Aşk ile salınır çiçekli dalı
Ben Anadoluyum, yâr Anadolu.
Kırılır yeninin içinde kolu
Bilgeler âlimler ozanlar dolu
Özünde sevgisi doğruluk yolu
Ben Anadoluyum, yâr Anadolu.
Coşkulu insanım aşıgım deli
Ha bire doldurur müşfiktir eli
Maşrapam ayranla gör anam dolu
Ben Anadoluyum, yâr Anadolu
Asırlardır süren örfüm ananem
Beyaz baş örtülü muhterem ninem
Yurdumda ateş var yanıyor sinem
Ben Anadoluyum, yâr Anadolu............Fatimâ Hümeyrâ Kavak
İYİ, GÜZEL, DOĞRU.
LEZZETLİ- TATLI.
HATASIZ VE USTACA.
PAYALŞIMIN İÇİN TEŞEKKÜRLER.
SELÂM VE SEVGİLER.
10 PUAN, TAM PUAN.
'BU ŞİİRİ OKURKEN BENDE BU KADAR ETKİ YARATABİLECEĞİNİ DÜŞÜNMEMİŞTİM AÇIKÇASI.. DUYGULARIMIN GÖZLERİM ÜZERİNDEKİ ETKİSİNDEN MISRALARI OKURKEN ZORLANDIĞIM BİLE OLDU... '
Tebrikler Hocam!
Allah c.c. bu cennet vatanı hertürlü tehlikeden korusun. Kaleminiz var, ilhamınız bol olsun.
Tam puanımla birlikte listemde.
Selam ve saygılarımla..
Buram buram tarih kokan toprakta;
Nice şehit verdin, sen bu uğurda
Yine düşman fırsat kollar bu yurda,
Çile, çiçek kokan Anadolu'yum....Ahmet Berat Ünal
Üstadım, şiirinizi geç te olsa okumak nasip oldu.. yüreğine sağlık.. Bu toprakları miras bulan kendini bilmez niceleri kiymetni ne yazık ki, bilemiyor.. ve ya işine gelmiyor. Allah Teala bu ne olduklarını bilmezlerin aklını başına getirsin derim.. Dünya Mlletlerinin özü Anadoluda, bize bu sebepten huzur yok.. Her gün acı gözyaşı. Allah bu Türk Milletini korusun, başı sıkışanlar Anadoluya sığınıyor, tarihte de böyleydi, şimdi de böyle.. Üstadım, kalbinizin güzelliği şiire yansımış. Başarınızı kutluyorum.. ve ant. selamlar, sevgiler saygılar..
Toprak ana, Anadolu ebeveynimizdir...Yüreğiniz var olsun efendim. En kalbi selam ve saygılarımla...
Oluk oluk kan döküldü uğrumda
Ne analar yara sardı böğrümde
Şehidler, gaziler yatar bağrımda
Ben Anadoluyum, Anadoluyum.
Şehid veren analarım yastadır
Dert bir iki değil, deste destedir
Düşmanlar kahrolsun, sözüm dostadır
Ben Anadoluyum, Anadoluyum.
gerçekten çok güzel anlam dolu şiiri kutlarım
tam puan + antolojimde
Bu şiir ile ilgili 73 tane yorum bulunmakta