Ben Anadoluyum Şiiri - Hamza Mamaş

Ne olduğunu anlamaya çalışıyorum.
Gün geçtikçe irkilen bir benliğim var.
Bebeklerin ağlamasına karışıyor naralarım.
Cansız bedenlerde gözyaşlarım var.

Bir garp’a, bir şark’a bakıyorum.
Hayâsızlığa, zulme ve kine teslim olmuş dünyada.
Olduğum yerde kalakalıyorum.
Zulmün içinden haykırıyorum.

Batıdan zulüm yağarken.
Mazlumun Allah’ına yakarıyorum.
Ey İlahi! Sana yalvarıyorum.
Ebrehelere ebabiller gelsin diyorum.

Geçmişin yaraları acıtsa da canımı
İdlip’te, kerkük’te, filistinde diriliyorum
Merhamet ağacının yapraklarında,
Ümmet için yavaş yavaş çiğleniyorum.

Yemende, afganistanda, korede vardım
Bosnada, somalide çok yaralar sardım.
Bugün idlip’in tepelerindeyim.
Uzaklarda arama yüreğindeyim.

Varsın batıda barlar, pavyonlar sabahlara kadar yansın.
Televizyonlar, internetler haramzade kaynasın.
Bitecek zulüm, bayram yeri olacak dünya,
Yeter ki ümmet bu gafletten uyansın.

Ben kökleri asyada kocaman bir çınarım.
İnsanlığa gölge olur benim koca dallarım.
Yedi düvele nam salmış Türklüğün yurdu benim.
Dünya mazlumlarının sığındığı siperim.

Ben anadoluyum!
Zalime ecel.
Mazluma çare olurum…
Ben anadoluyum!
Merhametli analar,
Eroğlu erler doluyum…
Ben anadoluyum!
Ümmete umut,
Zulmete hail olurum.