Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Ayrım yapmaksızın sarmak bütün güzellikleri ,koklamak tohumdur , anlam değer bilmeyenlerin karşında set olmak kadar ...ki güzel yarınlar filizlenebilsin ...
Güzeldi ...çok güzeldi ... böyle güzellikleri korumak gerek ... saygılar efendim...
Değerli kardeşim.
Sizde bulunan benim dünyalar güzeli eşsiz yurdumun kurduna kuzusuna Anadolumuza olan sevginizi bağlılığınızı o kadar içten, candan, yürekten nakşederek o güzel yüreğinizin sesiyle aksettirmişsinizki 74 yaşıma rağmen sizi ayağı kalkarak alkışlıyorum.İşte artısına eksisine bakmaksızın vatanına milletine olan bağlılığın Göstergesi. 10 +++++ ANT.
ALLAHIM YAR VE YARDIMCINIZ OLSUN.O YÜCE RABBİME EMANET OLUN.
Güne ŞİİR okuyarak başlamak gerçekten çok güzel.
Farklı bir lezzet var dizelerinizde. Hiç bitmesin dediğim türden bir çalışmaydı,Saygın,sıcak,içten duygularla dizelere vurulmuş,.Verilen emeğin karşılığını almış bir şiir. Devamını diliyor, kutluyorum ibrahim bey saygı selamlar.++.
'Açılan rengarenk çiçeğim
Şehir göbeğindeki bir parkta.
Kollarımı açarım kucaktaki çocuğa
Derdini dinler, ortak olurum her soluğa...'
Kucaktaki çocuktan,soluk alan her canlıya sen_ ben ayrımı yapmadan kucaklayabilmek ne güzel...Bazen kaya gibi sesiz olmak, sadece sevgi dağıtmak gerekir. Bilirsin ki o an gerekli olan tek şey sevgidir.Başka hiç bir şey düşünmeden sadece sevgi dağıtırsın.
Kucaklayan barıştıran ve gücünü sevgiden alan bir şiir okudum.Tam puanla kutluyorum şair kardeşimi.Listemde. Emeğine ,kalemine sağlık.Aydın' dan selamlarımla.
Anadolu'nun sıcaklığı, taşının toprağının kokusu var şiirin her dizesinde.. İçtenlikle kutluyorum.. Saygılarımla..
İşte Anadolu'muzun en belirgin özellikleri. Onunla var olduk, onunla ebediyete kadar var olacağız. Ve şair hem Anadolu'yu, hem de kendisini anlatmış bu güzel şiirde. Değerli kalemi ve şiirini yürekten kutlarım....saygıyla++
Ne güzeldir 'Anadolu olabilmek...' Anadolu kadar cömert, Anadolu kadar kucak açan, Anadolu gibi sevgi dağıtan...
Bolluğun, bereketin, birlikte yaşama kültürünün simgesidir Anadolu... Bu nedenle medeniyetlerin beşiği, Asya'nın Avrupa'ya, Afrika'ya açılan eşiğidir... Denizler kucaklar üç yanından, o da denizlerin sinesine sokulur umarsızca...
Köyüyle, kentiyle, İstanbul'u, İzmir'iyle dünyanın gözdesidir Anadolu...
Değerli Şair Anadolu ile özdeşleşmiş, kendisini O'na benzetmiş, güzel bir şiir çıkmış ortaya...
Kutluyorum İbrahim, sevgili hemşerim...
yürek kaleminiz daim olsun çağlasın değerli şaiir arkadaşım saygıyla tam puan listemde
Bu şiir ile ilgili 48 tane yorum bulunmakta