Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Böyle güzel kalmaya
devam ediniz, ecri büyük
olacak..TEBRİKLER VE
Selamlar..
Bedri Tahir Adaklı
O KOCAMAN YÜREĞİNİ YÜREĞİMLE KUTLUYORUM DOST KALEM..TEK KELİME İLE HARİKA..BEĞENİYLE OKUDUM,EMEĞİNİ KUTLUYORUM..
DOSTCA KALIN..
Yüregine saglik muhterem hocam gercekten hakli ve güzel bir siir olmus teprikler
Gençlerimiz kimselere özenmesin.
Bizim kültürümüz görgümüz merhametimiz.
Tüm uluslardan üstündür.
Yüreginize saglik Harika düsünce yüklü bir calisma Tebrikler Kaleminiz daim Hersey Gönlünüzce Olsun Saygilarimla...
KUTLUYORUM YÜREK SESİNİZ SAYGIMLA TAM PUAN
Çünkü dalgalanan al bayrağımızın altında.
Namusumuzla şerefimizle yaşıyoruz
Hepimiz Anadolu çocuğuyuz…
Haklısınız. Aslını inkar eden haramzadedir üstadım. Ama nedense bazıları olduğundan başka görünme çabasında...Kutlarım bu güzel şiirinizi tam puanımla+ ant...
Eyvallah muhterem ağbey, fevkalada anlamlı ve ibretli bir çalışma olmuş. Bütün tesbitleriniz doğrudur aynen belirttiğiniz gibi yüce milletimizin bütün özellikleri ve güzellikleri bizim için değerli ve önemlidir. Kültürel olarak bizim başkalarından alcağımız hiçbir değer, örf, adet ve gelenek yoktur. Tebrik ediyor ve tam puanımla da kutluyorum. Antolojimde.
Teşekkürler Sn. Çöteli
İnsanımız soyumuzun hasletlerini ne kadar kişisel benliklerinde topluyorlarsa, gönüllerindeki yurt sevgisi de onca güçlü ve zengindir. Anadolu insanı eşi ve benzeri olmayan bir mozayiğik kültür kalıntılarının mirasçısıdır ve soylu bir geleneğin sahibidir. İnsan nasıl olur görmek isteyen bu sevgi dolu ülkeyi gezip görsünler. Yemeyen yediren, konuğunu baş köşede misafir eden uygar tolumun bir ferdi olarak mutluluk duyuyorum... Sevgilerimle Tam Puan + Ant... Paylaşım için teşekkürler...
Gönülden kutlarım....Kaleminiz hiç susmasın....Saygılarımla...
Özümle sözümle.
Gelenek ve göreneklerimize uydum.
Büyüklerime saygıyı küçüklerime sevgiyi.
Hiç yitirmedim.
Yaradanın ne kadar güzellikleri varsa.
Hep benligimde sakladım.
Riya yok yalan yok.
Anamdan doğduğum gibiyim tertemiz
Türk milletinin özelliklerini kaybetmedim.
Doğruyu söyleyenle bir oldum.
İnsanlığımı kardeşliğimi hep diri tuttum.
Özümü özelliklerimi hep bildim şaşmadım.
Zamana kanmadım.
Saygısızlık yapmadım.
Kötülüklere aldanmadım hep uzaklaştım.
Ben anadolu çocuğuyum.
Hep iylikten yana davrandım insanlara.
Hep mazlumların yanında oldum.
Onları ezdirmedim.
Güçlü olanlara karşı durdum.
Hiç kimseye eğilmedim.
Başım dik gezdim.
Bin yıllık kültürümüzde ne varsa uyguladım.
Kimsenin namusuna yan bakmadım.
Zaten bakmamda, çünkü zihniyetimde yok
Atalarımdan aldığım insan özelliklerini tatbik ettim.
Kimsenin gönlünü kırmadım.
Elimden geldiğince yardımcı oldum.
Herkese kucak açtım.
Bir parçada olsa ekmeğimi paylaştım.
Hep sevdim sevildim.
Tevazzyu hiç unutmadım.
Mertim dürüstüm, Tük milletinin özüyüm.
Ben ana dolu çocuğuyum.
Türk milletine selam.
Atalarımıza rahmet.
Yüce gönüllere selam.
Gençlerimiz kimselere özenmesin.
Bizim kültürümüz görgümüz merhametimiz.
Tüm uluslardan üstündür.
Çünkü dalgalanan al bayrağımızın altında.
Namusumuzla şerefimizle yaşıyoruz
Hepimiz Anadolu çocuğuyuz…
*****
Akıcı ve Anadolu kokusu çiçek gibi bir eser.Tam puanımla bu güçlü seslenişi kutluyorum.
Bu şiir ile ilgili 64 tane yorum bulunmakta