Ben Anadolu Çocuğuyum

Bir yetim, öksüz, zavallı gördüm mü,
içim cız eder yanarım.
Ağlamak isterim, ağlamak teselli ederse yüreğimi.
Gönlüm geniştir, uçsuz bucaksız,
Gönül toprağıma sevgi eker sevgi biçerim.
Gül yetiştiririm rengarenk.
Duaya, yardıma, zulme uğrayana, insana, insan olana, açıktır elim.
Yalnızlığa yerinir, gülen yüze sevinirim.
Sevgiye, sevdaya kul-köle olur, haksızlığa dayanamam,
ölü olsam da dirilirim.
Uykusuz hasta geçen geceler bilirim,
Yalnız sevgisizliği, kini, nefreti bilemem.
Kötü söz bilmem ve söyleyemem.
Güneşin doğuşu bilirim yokluk adına.
Güneşin batışı bilirim, çokluk adına.
Türküler bilirim sevgi, aşk, kahramanlık üstüne,
Yine türküler bilirim insanlık dostluk üstüne.
Ne ağıt bilir ne de söylemeyi severim.
Kavga öfke nedir?
İnsan değil mi? Akıldandır, kalptendir.
Sevdalar kalıcıysa işte o zaman gönüldendir.
Ben hiçlikte bir hiç belki bir şey değilim.
Belki bir nokta, belki deryada bir katre suyum.
Ama insanım, insanca yaşayan.
Sadece kafa değil! Kalpte taşıyan.
Ben ak anadan, ak süt içmiş,
Baba sofrasında helal lokma yemişim.
Güzel görmektir hayalim, güzel olmaktır huyum.
Ve yüreğinde sevda taşıyan Anadolu çocuğuyum.