Ben Alışkınım Vedalara

En iyi sen bilirsin
Kendimden bile saklanırken gelmiştin
Sancıyan kanayan yaralarım vardı
Sardın sarmaladın
İnsanlara kaybettiğim güveni yine sen aşıladın
Gidişin acı oldu
Her şeyi yıktın, kırdın geçtin gittin
Şimdi kendimi bulamıyorum…

En son sen de gittin
Ne bir dinleyenim var artık
Ne yaralarımı saranım
Öylesine ülfet olduk ki yalnızlıkla
Dokunmuyor artık hiçbir şey bana
Gözyaşlarımı da saklamıyorum artık
Çünkü ne gören var
Ne de sessiz çığlıklarımı bir duyan
Gün be gün tükeniyorum…

Biliyordum gideceğini
Bahaneler aramaktaydın, farkındaydım
Gerek var mıydı
İçinde biriktirdiğin hıncını öfkeni yüzüme dökmeye
Nasıl geldinse öyle gideydin
Kalp kırmadan veda etmeden sessizce
Bilmediğinse ben kendime bile veda etmeyi denedim
Ama beceremedim
Bu yüzden dert etme sen
Ben alışkınım vedalara
Dileğim, ömrün mutlulukla dolsun
Her şey gönlünce olsun…

©
02 – 11 – 2020
20 : 16