Ben Akşam Dokuz Şiiri - Evren Dalgıç

Sen sabah dokuzdun,
ben akşam dokuz.
ne zaman güneş doğsa
sen olurdun.

Ben;
karanlıktım.
Ne kuşlarım ötüşürdü
ne de
terlerdim güneşin altında.

Farklıydım senden
çünkü ben akşam dokuz'dum.

Ben yorgunluktum.
Ağrıların başlangıcı
ve
belki de iş dönüşündeki baş ağrısıydım.
Tüm ağırlığıyla çökerdi dertler üzerime,
ay ışığı;
bir başka hüzünlü olurdu bende.

Sen sabah dokuzdun,
ben akşam dokuz.

Gözlerin diriydi senin,
umutların taze.
Koskoca gün
önüne serilirdi.
Ve güneş;
şerefine doğardı her gün.
Yeşerirdi seninle çiçekler.
Sen;
kuşların bahçesiydin,
masmavi bulutlar üstünde.

Sen güneştin.
Ben bilmece.
Çünkü;
Sen sabah dokuzdun,
ben akşam dokuz.

(Ankara 2001)