Ben Ağlıyorum İstanbul Şiiri - Hafize Ha ...

Gökkuşağından çaldım renklerle
Sevgiyi sundum sana
Baharı giydirdim gözlerinin renginden
Sevgimi çığlık çığlık kulağına
Haykırıyorum duysana!

İpe diziyorum ölümü her gün doğumu
Öyle çok ölüyorum ki en çok da sana
Sonra, riyakar insanlarına bu kentin
Dost görünen dostluklardan ölüyorum
En acıyan yanımdan.

Gülüşler sahte
Tebessüm donuyor dudaklarda
Her şey düzeysiz, yüzeyde kalmış
Ben başka bir asırdan mı geldim yoksa
Uygun değil karakteriniz benim hayat bakışıma
Sevgiler kan tükürüyor ciğerden
Aşklar beyin hummasına tutulmuş
Sevgiler yaşanmadan kirlenmiş
Aynı lisanı konuşmuyoruz sizinle
Anlayamıyorum konuştuklarınızı
Ya da siz anlamıyorsunuz dediklerimi
Gözlerimizle konuşuruz sanmıştım
Kara gözlükler çok moda kentinizde.

Melekler hangi dua'yı almalı avuçlarına
Ve ben hangi dua'yı öğrenmeliyim
Yalvarmalıyım Allah'a günahlar için

Araf'a sıkışıp kaldı ruhum
Ezanlar kanatıyor duygularımı
Boğazıma düğümleniyor sesim
Kötü duyguların mahşerindeyim
Ben, Rabbime sığınıyorum yine
Ruhumun en derininde
Ben davası çürütmüş benliğinizi.

Ben giderkerken buralardan
Böyle değildi bu şehrin insanları
Çocuklar bahçelerde oynar
komşular birbirini severdi
Hep öldü mü melek sandığım insanlar
Yoksa onlarda mı modaya uydular
Hadi biri söylesin bana
Ben mi yanılgılardayım yoksa?

Gidiyorum, geldiğim gibi değil
Umutlarım hasar gördü kalbim yaralı
Beyin hücrelerime saklıyorum tüm acıları
Şimdi ben iki kere ölüyorum
Bir Allah'a bir de yapılan haksızlıklara!