Ben Ağladım Onlar Şiir Sandılar

Yazar olmakla, yazmak zorunda kalmanın aynı şey olduğu söylenebilir mi?
Bu ikisi aynı şey değildi!
Biz insanların en büyük derdi anlaşılmak idi.
Anlaşılmanın bile dert olduğu bir hayatta, "derdini anlatmanın bir dert olduğu gerçeğini" kim inkar edebilirdi?
Mesele anlaşılmak meselesi ise, anlaşılmak için çırpınan biz insanların anlatmak istediği neydi?
Hepimizin bir derdi vardı belli ki.
Bunca insanın derdi "derdini anlatmaktı" illaki.
Diyelim ki anlattık derdimizi birbirimize, diyelim ki anladık birbirimizi, değiştirebilecek miydik o gerçeği?
Değiştirebilecek miydik hiç değişmeyen bir şeyi?
"Herkesin derdi kendineydi."
"Herkesin derdi kendindendi."
Derdi kendine olanın, derdi kendinden olanın,
Kendisinden başka kim derdine derman olabilirdi?
Robin'in bu konuda ki fikri belliydi?
"Anlamaya çalışma, ağlamaya çalış" derdi.
“Her şeyi anlayamazsın belki ama her şeyi ağlayabilirsin” derdi.
Bu, her şeyi anlayamayacağını anlayanların hikayesiydi.
Her şeyi anlayamayacaklarını anlayınca "her şeyi" ağlamayı seçmişlerdi.
Ağlamak böyle bir şeydi işte; kelimesiz bir hissedişi tarif ederdi.
Kelimesi kelimesine kendisini anlatan bir hakikatin, söylenemeyen sözlerini temsil ederdi.
Sonsuz bir mana, sonu olan bir yaşamın kelimeleri ile anlaşılabilir mi?
Anlayamazdık her şeyi belki ama ağlayabilirdik belli ki.
Yazar olmakla, yazmak zorunda kalmak aynı şey değildi.
Robin, yazmak zorunda kalanlardan biriydi.
Kadim dostu Henry'e bir keresinde şöyle söylemişti:
Ağır bedeller ödeyince, paha biçilmez acılara sahip olabiliyorsun.
Acını estetize edince; buna şiir, aşığa şair diyorlar.
Birileri canını okuyor, başka birileri de şiirlerini.
Sonra da yazmak zorunda kaldığını şöyle itiraf ederdi:
İşte böyle Henry
"Ben ağladım, onlar şiir sandılar."
Göze alamayacağımız şeylerde vardı bu hayatta.
Mesela; gözyaşı gibi
Bu yüzdendi belki de ağlamalarımız.
Bu yüzdendi belki de gözyaşlarımızın gözlerimizi terki.
Her zaman öyle olmuyordu işte!
Her zaman akmıyordu gözlerimizden "aşkın o divane şiiri."
Ağlamak sadece gözler ile yapılan bir şey değildi.
Bir insan sözler ile de ağlayabilirdi.
Ağlamak sadece sırılsıklam bir şey değildi.
Sırılsıklam bir aşk, kurumuş bir yaprakla da anlatılabilirdi.
Ağlamanın türlü türlü halleri vardı ki; gözyaşlarına bile haddini bildirirdi.
Bazen susmaktı ağlamak.
Bazen hiç durmadan konuşmak,
Bazen hiç bitmeyecekmiş gibi görünen bir cümleyi yarım bırakmak.
Bazen de yarım kalmış tüm cümleleri tamamlama telaşı.
Hatta gülerek bile ağlayabilirdi bir insan.
Gülüşlerinin ardına gizleyebilirdi gözyaşlarını.
Yazar olmakla, yazmak zorunda kalmak aynı şey değildi.
Yazmak zorunda kalanlar bunu iyi bilirdi.
Benim hikayem de Robin'in ki gibiydi.
"Ben ağladım, onlar şiir sandılar"