Ben Şiiri - Tuncer Çelik

Bir fidandım; ayaklarım yere basarken.
Sevdigim var; beni sever diye beklerken.
Asker ocagında ocagım sönerken.
Bu beden yaşayan ölüyken,
sildim bu hayatı ben! ...

Dünyada cehenemi yaşadım.
Yaktılar ateşimi benim,
Alevlere düştüm yandım.
Rüzgar olup savruldum,
küllerimle ben! ...

Kendim ettim,kendim buldum.
Hayellerimi rüyalarımda gördüm.
Sevenleri filmlerde seyrettim.
Duygularımı göz yaşlarımda.
sakladım ben! ...

Ömür diye bir şey kalmadı bende.
Ecelle birlikteyim her yerde.
Sevmeyi anlatamadım bu lisanımda
Gönül kapandı, gözlerim açık
öldüm ben! ...

Kuşlar öterdi eskiden bizim kırlarda.
Çicekler acar, kelebekler uçardı çayırlarda.
Hayellerim! gök yüzündeki uçurmalarda.
Yaşamak çocukçaymış dünlerimizde;
yarınları göremedim ben

Şimdi daha cok özlüyorum annemi.
Kucagındayken buluyordum cenneti.
Alın yazımmış, almış çemberine beni.
Keşkeler getirmiyorki geçmişimi.
Her şeyime yenildim ben! ..

Acılarım boyumu aşmak zorundamıydı?
Doguştanmı bahtım kara yazılıydı?
Kara tahtada yazı beyaz olmazmıydı?
Kim olsa böyle kadere sıkmazmıydı?
Bu bedenden çıktım ben! ...