Ben... Şiiri - Erdi Eliaçık

Yokolan gölgelerin çırpınışları ve hiç duyulmayan çığlıklarından bir gün.
Yağmur da yağmıyor, güneş de yok. Kuru bir soğuk var içime işleyen.
Ağlasam kim görecek?
Gülsem kim duyacak?
Ölsem kim hissedecek?

Yalnız ve yanlış bir gün.
Havaifişekler gibi parça parça olan bir gün.

Ben herzamanki gibiyim. ıssızlığımın titreyişlerinde nefesim. Gözyaşlarım arada bir ıslatır yanaklarımı ve yine kendim silerim.
buğulanır tüm dünya. bulutlar düşer gözlerime.
ben geceyi göremem, gecedekiler de beni.
Ben kimim? Neyim ben?
Ben, şarkıların hiç söylenmemiş nakaratlarındaydım.
Şiirlerin son cümlesinin son hecesindeydim.
Yağmurun düştüğü topraktaki kokuydum ben
kumsaldaki isimdim
sigaranın son nefesiydim ben ve zehirdim.
öldürecek olsam bile tutkuyla çekilirdim.
yalnızlığın sesi, kalabalığın sükutuydum ben
sessiz çığlıklardım hep bir köşede kalan
ve gamzelerdim yüzlerdeki.
ben meltem rüzgarıydım esmese bile hep anılan
hazan yağmuruydum her yağdığımda hüzünlere dökülen
en güzel filmin hiç unutulmayan repliğydim.
hiç gelmeyen yarına beslenen ümit
ve dünden alınan derstim
bugünün resmiydim.
tutulmayan sözlerdeki vicdan azabıydım içine işleyen
bulutlardaki karartıydım yüreklere işleyen
ben gökkuşağıydım bir zamanlar her renginde buram buram aşk kokan
ben bir çiçektim her manayı taşıyan
ben varoluştum
ben yokoluştum
Yokolan gölgelerin çırpınışlarının hiç duyulmayan çığlıklarıydım ben...

Doğum günüm kutlu olsun...

(6 Mart 2009)