Ben Şiiri - Dilek Nizam

Çok gecelerim sabahsızdı benim
Tanyerlerini yaşadım hep ömrün
İsimsiz dağların
Bilinmez rakımlarına kaldırdım duygularımı
Ve hep taş ocaklarında geçirdim zamanımı
Olmayan madenleri umut ettim
Hani derler ya diş-tırnak meselesi
Kazdıkça sarsıldım daha bir ben oldum
Bir mağaraya kapattım duygularımı
Meçhule giden yollarda
Etten kemikten yenilmez bir kaleydim
Umut çeşmeleri diktiğim duraklarda sebil
Virane gönlüm zebil oldu
Her çelmesinde tökezlenipte kalkarken ayağa
Daha sıkı bağladım ayaklarımın bağını
Kader her defasında yeniden örerken
Ve daha da acımasız ağlarını
Her acıyı bir çivi gibi duvarlarıma çaktım
Ve her çivide asılı kaldı yaşadıklarım
Eskitemediğim, kimseye veremediğim
Bir defalık giysilerimdi onlar benim
Sorun yumaklarıyla, çile şişleriyle
İlmem ilmek ördüklerimdi...
Mehtapsız, dolunaysız, hilalsiz
Zifiri karanlık gecede bir yıldız ışığıydı
Ateşsiz dumansız külsüz yandı için için
Üflediler söndü
Her baktığımda aynaya
Bir çentik daha atmıştı acımasız geçen yıllar
Göz bebeklerim yangın yeri gibiydi
Umutları yenileyim derken
Mağaradaki arzularımdı unuttuklarım
Günyüzüne çıkaramadığım arzularım
Her can cekişlerinde susmalarını emrettim
Cephanesiz cephelerimin çaresiz askerlerine
Ya kapattım kapıları üzerime
Ya da tozu duman ettim
Her yüreğe sığmaz benim sevgim
Ben sevdim mi işte severim
Ve ben
Sökemeyen şafağıyım sabahsız gecelerin
Sevginin gözü kara çulsuz cesur işçisiyim
Umuda uçurulan güvercinlerin yemcisiyim ben
Özlem hasret mitinglerinin direnişçisi
Sendikası olmayan yürek emekçisiyim ben.....

08/01/2009 - 02:30