Ben Şiiri - Fadime Çelik

Günler geçerken ardı sıra
Peşi sıra kovalıyorum benliğimi
Yarım kalan cümlelerimi topluyorum
Bir halt oluştuğu yok.
Günler geçiyor ve ben duruyorum orda
Aynı yerde pinekliyorum
Yürümeyi öğrenmeden koşmaya çabalıyor
Yine kendime tosluyorum.
Terapi sürecim iyiye mi gidiyor?
İlaçlar nasıl da etkili
Bilmezdim erkenden uyumayı
Geceyi sabah edip
Bedenimde ki yanık olmuş yaralarla
Merhaba demeyi özlüyorum.
Günler sıradan bir hal alıyor
Ben aynı yerde yürümeyi yeni öğreniyorum.
Sevişmeyi özleyen ben yaptığım günahkar ateşin özlemiyle kavruluyorum
Bunun çevreme olan bir görülme çabasında ceza olduğunu biliyorum
Ne çok uçurumdan atlamışta ölmemişim
Bana kalan kazınmış saç ve kollarımdaki yanık izleriyle benliğimi bulma çabam...
Yorgun düşüyorum şu halden
Neden acındırıyorum kendimi?
Neden barışamıyorum ruhumla?
Bedenimle alıp veremediğim ne?

Off ne çok soru soruyorsun sen
Kabullen artık kendini
Sen bu şekilde değerlisin
Ailen seni seviyor
Değerlisin be kadın
Neden kendine öfke duyuyorsun?

Aşka olan inancımı kaybettim.
İnsanlara olan güvenim hiç olmadı.
Çağa olan bu isyanım...

Kelimelerle dans edişine bak
Yüreğinden geçen kendin bile olsan
Ne güzelde anlatıyorsun içindeki sesleri

Evet ama şu heyecan arayan ruhum
Adrenalin dolu hayat istiyor

Şikayet etmeyi bırak kadın
İnzivaya çekil ve okunacak kitapların tadını çıkar. Zamanın varken kendinle barış...

İç Sesler