Ben Şiiri - Ali Kemal Alagöz

BEN

Günlerdir paramparça düşünceler içinde zihnim
ne yana dönsem karanlık
ne yana dönsem yalnızlık
içimde bir zehir var dışarı atamadığım,bir zehir
ağır ağır beni öldüren,
her gün başka bir yerim kopup gidiyor bedenimden
ama en çok yüreğimden
zaten çoğunu sevdasına düştüklerim almıştı
zaten eksikti yüreğim
geri kalanını ise zehir alır
ben yüreksiz kalırım,sevgisiz,cansız…
bir zamanlar,hani yüreğim tamken
katıksız sevmeye inanırdım
ne tuhaf ki ben katıksız sevdikçe
her gün yüreğimden kaybettim
ve şimdi artık yüreksiz kaldım işte

bazen dipsiz uçurumlara yuvarlandığımı hissederim
uçurumun kayalarına çarpa çarpa
karanlık olan diplere doğru düşerim
ara sıra uçurum çalılarına tutunurum düşmemek için
tırmanmaya çalışırım ışığa doğru
yaklaştıkça ışığa gözlerim kamaşır,ayağım kayar
tekrar düşmeye başlarım diplere doğru
ve tekrar yeni bir çalı tutarım
yaşama dair bir umut yeşerir içimde
tırmanmaya başlarım yeniden ışığa doğru
yine gözüm kamaşır yine kayar ayağım
bu böyle devam edip durur

kim bilir belki bir gün o ışığın içimde olduğunu görür
ve içimdeki o ışıkla bir olurum
aydınlatırım her tarafı...