Ben Şiiri - Seyithan Yusufoğlu

Düşlerim uzuyor
gecenin
herhangi bir vaktinde
belli belirsiz yanan
bir sokak lambasının loş ışığı
vuruyor alnımın yazgısına
karanlıklara boğulan
bir sokağın sonu oluyorum
korkuyorum
ürkek bir sokak çocuğunun
gözyaşlarında kayboluveriyorum
ve vuruyor beni şakağımdan geçmişim
ellerim
faili mechul bir sevdanın izlerini taşıyor
oysa ben
çalınan baharlarımı arıyordum
yasak bir ezginin
son mızrap darbelerinde...
oysa ben
gülümsemeyi öğrenemeyen fotoğraflarımdaki
çocuk gözlerimin sebebini arıyordum...

Varsın
varsın sona ersin umutlarım
sönüversin denizfenerim
aşinasıyım bu karanlık
zifiri dehlizlerin
kimsesiz bir çocuk gibi
asi ve yalnızım
kim korkutabilir ki beni
kim sorgulayabilir ki beni
puslu gecelerimin sonunda
solgun yastığıma dökülen
gözyaşlarımın dışında
kim
anlatabilir ki beni! ..

Ve bitsin istiyorum
üstüme gelen
bu kalabalık boşluk
çözülsün diyorum
bu lanet kördüğüm
sonu çıkmazlarla biten
bu garip labirent
hem yönümü bulacak
hiçbir şeyim de yoktu
ne ellerimde ekmek kırıntıları
ne de topladığım çakıl taşları
hayatın tam ortasında
koskoca bir denklemdim
bilinmeyendim
bilinmezliğe giden
herhangi bir yolun sonunda

Oysa ben
dostum diyebileceğim birini arıyordum
ardına bile bakmadan çekip giden
cellatlar ülkesinde
oysa ben
kendimi arıyordum
yakılmış
kayıp bir haritanın içinde! ...
H/\N