Ben Şiiri - Tarık Döğüşcü

Sisli duman içinde ben, kendimle baş başayım.
Uzak ufuklar içinde, sade siyah yalpadayım.
Bir rüzgar esince hafiften, dağıtmak için dumanı,
Tufandaymış gibi savrulanlardanım.

Bir mağbedin içinde tek başıma,
Korkuyla ve soğukla, mum ışıklarında,
Uzaktan duyamadığım ama hissettiğim şarkıyla,
Ürperen biriyim, sallanmaktayım.

Bir ‘merhaba’ nelere kadir düşünen,
Cevabı arayıp da bulamayanlar arasında gezen,
Hiç cevap istemeyip yoluna devam eden,
Cevabı bilip de söyleyemeyenlerdenim.

Kanımı dondurup da dur denirse,
Akmasını durdurabilenleri bilip de,
Enerjini alıp bitirse de,
Kanı hiç durmayıp, akanlardanım.

Yorulduğunda düşünmeksizin duran,
Durup da diz üstü çöken,
Diz üstü çöküp de sırt üstü yatan,
Sırt üstü yatıp da göğe bakan ve
Göğe bakıp da kalkıp, devam edenlerdenim.

Nice soru soranlar arasında
Bir sürü bilinmezler diyarında
Aklına takılanlarla yaşayanlarla
Dilinin ucuna gelip, konuşamayanlardanım.

Sebepsiz sevmeyenler içinde,
Sana, senin kalbini sormayanlarla
Kalbi akla karıştıranlarla
Yan yana, baş başa yaşayanlardanım.

Ayağı, parmağı kırıklar içinde,
Ama niceleri sağlam yürekle,
Çoğu, tamam sarı kafeste
Daha iyi yaşayanlardanım.

Belli ateşler içinde,
Ya da kimbilir soğuk kaleler içinde,
Hep, ama hep yaşatmak isteyenlerle
Küçücük çarpan yüreklerde, ebedi yaşayanlardanım!
(10.03.2000)