Ben! Şiiri - Mesut Öztürk

Kimseler bilemez nasıl haldeyim?
Sevgiye susamış sanki çöldeyim.
Yuvamdan uzakta yaban eldeyim.
Sılanın ardından ağlayan benim.

Çok ince düşünme diyorlar bana,
Ezana hasretle baktın mı çana?
Acılar bir başka çile bir yana,
Dinimin ardından ağlayan benim.

Yirmibeş yıl gurbet kolay mı söyle,
Çaresiz kalınca ağlanır böyle,
Derdimi bilmeden konuşma öyle.
Anamın ardından ağlayan benim.

Herşeye gurbette hasret kaldın mı?
Ummadık zamanda haber aldın mı?
Çaresiz beklerken düne daldın mı?
Gecmişin ardından ağlayan benim.

Sıcaklık ararken soğuğa düşen,
Umutsuz kalarak hayata küsen,
Sevgiyi yitirip ümidin kesen,
Babamın ardından ağlayan benim.

Cahil pençesinde av olan gönlün,
Sevmeyi unutan dikenli gülün,
Geceler boyunca aranan elin,
Sevginin ardından ağlayan benim.

Canından daha can, minik yüreğin,
Dünyadan habersiz, çocuk bebeğin,
Yıllarca umarsız çektigim küreğin,
Yavrumun ardından ağlayan benim.

Kaybolan zamana sevgi ekerek,
Herkesler sitemli oflar çekerek,
Takatler tükenir yaşlar dökerek.
Dostumun ardından ağlayan benim.

Hüzündür ağlayan gönlümün ismi.
Çekilmez önümden gitmez ki resmi,
Umudu kırılmış boşluktur cismi,
Saygının ardından ağlayan benim.

Birlik beraberlik kalmamış bitmiş,
Ego öne çıkınca, anlayış gitmiş,
Bencillik dizboyu, kargalar ötmüş,
Umudun ardından ağlayan benim.

Mutluluk ararken bulamaz kimse,
Dertlere çareler olamaz kimse,
Yalnızken huzurlu Kalamaz kimse.
Mesut`un ardından ağlayan benim